Het jachthondje en mijn nieuwe roman La vie en rose

Terwijl vanuit de eik naast mijn huis een kraai mij bespiedt, drink ik thee aan mijn keukentafeltje. Ik moet denken aan wat al een tijdje geleden gebeurde en sindsdien in mijn hoofd zit. Misschien is vandaag, een dag zo tegen het eind van het jaar een goed moment het op te schrijven. Dan komt er daarna weer ruimte voor nieuwe verhalen... Alles wat er is, heeft een tijd en een plaats in het leven, onder andere daarover ging Stille taal, mijn debuutroman uit 2016. Dit verhaal is niet zo lang en gaat over een klein zwerfhondje dat ik op een koude dag in oktober tegenkwam.

Romeo weet de weg. (Blik op Saint-Honoré-le-Bains) 

Hij leek op een jachthond. Zijn vacht vies en vlassig, met plukken haar die door opgedroogde modder aan elkaar geplakt zaten. Ondanks zijn gehavende en armoedige aanblik liep hij fier midden op de weg in tegengestelde richting als waar ik in mijn auto reed, de staart hoog. Het gebeurde op zo’n verlaten weg ergens in de Morvan waarvan je er vele hebt, met af en toe een boerderij waar een rookpluim uit omhoog cirkelt. Mensen die hier wonen kennen dat wel, in de winter alleen in de stilte op weg zijn, de wegen omgeven door kale heuvels en de licht angstige gedachte ‘er moet mij nu niks overkomen...’ 

2018: Alles in de hand? 
(Op de achtergrond zie je mijn huis) 

Het jachthondje stopte met lopen toen ik verderop de auto aan de kant zette en mijn roedel eruit liet voor een plasje. We waren op weg naar de supermarkt in de stad. Romeo, altijd blij als hij soortgenoten ziet, rende op het hondje af. Het hondje was lief en niet onder de indruk van mijn drietal. Juliette zei: ‘Wat een leukerd Sas! Nemen we hem mee naar huis?’ Hij voelde zich duidelijk thuis bij ons en mijn honden hadden het goed, met lange wandelingen, ik was er altijd voor ze en anders regelde ik een oppas... 

Romeo begon al met hem te spelen, om en om renden ze achter elkaar aan door het weiland langs de weg. Alleen Régis, de oude wijze heer, vond dat dat we daar beter niet aan konden beginnen en zei: ‘Het is toch al goed zo, Sas, wij samen met Romeo&Juliette?' Meer hoefde hij niet te zeggen. Ik pakte de noodvoorraad brokjes uit mijn auto, deed fris water in hun drinkbakje en riep het hondje. 

Hij at gretig van de brokjes en dronk alsof hij lang niet gedronken had. Toen het bakje leeg was, begreep hij me. Hier bleef het bij, dit was het. Hij kon er weer tegen. Ik deed Régis, Romeo&Juliette in de auto en gaf hem een aai over de kop. Het was niet zo dat het me niks deed, maar hij was taai en er zouden vast andere mensen komen die zich om hem bekommerden en anders redde hij zich ook. Zo'n type was het. Terwijl ik wegreed, stond hij nog even vertwijfeld op de weg, deed nog wat stappen achter de auto aan tot ik tot mijn geruststelling in mijn achteruitkijkspiegel zag dat hij een bospad insloeg, weliswaar alleen maar onderweg naar nieuwe avonturen. Boven zijn hoofd zag ik een klein wit engeltje met een fluit in de handjes. Hij speelde muziek, ik herkende het eerst niet, maar nu weet ik: het was mooie kerstmuziek! 

De kraai in de eik heeft gezelschap gekregen van andere kraaien en ik heb zin om deze Kerst en Oud&Nieuw met een boek bij de kachel te kruipen. Dat ga ik doen met niet zomaar een boek, maar met het eerste exemplaar van mijn eigen boek! En dat kan vanaf 1 januari 2019 iedereen... Een heerlijk gevoel! La vie en rose kan het nieuwe jaar inluiden, mijn ei van drie jaar schrijven is gelegd en nu is het aan de wereld om het te lezen. Of niet... 

 

Mijn tweede roman La vie en rose is vanaf 1 januari 2019 voor €17,95 te bestellen in iedere boekwinkel in Nederland, op internet onder ISBN-nummer 9789402183368 of voor wie in Frankrijk woont, bij mij persoonlijk. In dat laatste geval kan ik hem liefdevol voor je signeren en reken ik €2,00 portokosten per besteld boek. 

*** Fijne feestdagen en gelukkig 2019 ***