Herfstwandeling

Eindelijk dienen bewolkte dagen zich aan. De zomer heeft dit jaar lang genoeg geduurd. Het was pas gisteren dat ik voor het eerst overdag de kachel aanmaakte, dat had ik nog niet gedaan in mijn nieuwe huis. Al die nieuwe dingen na een verhuizing kosten energie. Pas als je een jaar ergens zit, weet je hoe de muren voelen, hoe de vloer kraakt en waar je je spullen ook alweer had neergelegd. Bij het uitpakken van mijn wintertruien steeg er een muffe geur op uit de verhuisdoos en voelden ze nog klam aan. Gelukkig konden ze lekker uitwaaien in de najaarszon. Wat ben ik blij met mijn droge nieuwe huis!

De herfst brengt ons een mooi bos met krakende bladeren op de grond, kastanjes en eikeltjes. Geen paddenstoelen tot nu toe, daar moet het eerst voor gaan regenen. Ik loop elke dag twee keer met de honden, meestal een keer rond het meer aan de overkant van de weg en de tweede keer in het bos aan het eind van ons weggetje of als ik de geest krijg pakken we de auto en maken we een verre wandeling. 

Omdat Régis niet meer zo heel lang kan lopen en ik het fijn vind als hij erbij is, wordt het vaak het bos. Dat is dichtbij en hij vindt dit het leukst. Vooral als ik een tennisballetje meeneem, wat ik zeer sporadisch doe. Het is beter voor de honden en voor mij als ze zelf hun looptempo bepalen, in alle vrijheid kiezen wat ze willen doen. Régis pakt uit zichzelf graag stokjes die hij jolig kapot bijt met een heerlijke grijns op zijn gezicht. Romeo en Juliette hollen hard achter elkaar aan en buitelen over elkaar heen. Het hangt van de stemming af, maar als ik ze de juiste aandacht geef en een hoop complimenten dan gaan ze helemaal los. Alle drie. 

Als ik daarentegen een balletje meeneem dan wordt dat de trigger voor dwangmatig er achteraan rennen en neurotisch zichzelf herhalend gedrag. De adrenaline die ze aanmaken door achter de bal aan te rennen houdt ze zeker nog een uur nadat we weer thuis zijn alert en actief. Ik vind het niet gezond dat vaak te doen, het maakt ze nerveus, naast dat niemand dan echt met elkaar speelt maar alleen maar met dat balletje. Ik word zelf dan een soort ballenmachine en dat noem ik niet ‘met je hond spelen’ maar lopendebandwerk. 

Om het spelen met zo’n bal nu wat positiever en gezonder te laten zijn, laat ik de hondjes zitten en wachten, verstop dan verderop de bal en laat ze hem zoeken. Papi Régis kan dit als geen ander. Romeo doet wel enorm zijn best en Juliette loopt nog steeds achter Romeo aan, maar het is onze dertienjarige die hem negen van de tien keer vindt. Als Juliette hem weleens vindt - per ongeluk - dan komt ze er aandoenlijk hard mee aangehuppeld.  Mijn mooie, zachte Australische herdertje is nog altijd een beetje een tutje. Romeo is een stuk stoerder en wil dat ik hem ver weg gooi en dat hij hem hoog uit de lucht kan plukken en dat doen we natuurlijk ook. Ik probeer het iedereen naar de zin te maken en mezelf niet het minst. 

De stiltewandelingen zijn van mij. We wandelen zwijgend achter elkaar aan. Romeo voorop, Juliette naast me - of voor mijn voeten - en Régis een paar meter achter. Die steevaste rangschikking in de roedel, de buitenlucht en het geluid van al die pootjes en mijn voeten door de bladeren zijn goud waard. Dan zijn we in de Morvan. Dit zijn de momenten waarop mijn ziel kan ademen en ik letterlijk en figuurlijk opgelucht een diepe zucht slaak. Bezield leven is voor mij luisteren naar wat echt goed voor mij en de honden is en dat is dit. Simpeler kan bijna niet. Hierom ben ik geëmigreerd, dit is wat me werkelijk doet leven, ondanks verlies, ondanks teleurstellingen, ondanks al die dingen die een mens op zijn bord krijgt waar hij van kan leren. Dat is er ook allemaal, maar een wandeling met de liefste honden door de stilte van Frankrijk tijdens een mooie sfeervolle herfst met haar zachte spannende intieme licht maakt veel goed, heel veel, zo niet alles.