Het zoutblok

Mist hing vanmorgen boven het weiland waar de koeien ruzieden rond het nieuwe zoutblok. Ook bij koeien geldt dat degene met de grootste bek de meeste rechten heeft. Als mensen bekvechten beginnen ze vaak harder te praten, hun woorden kracht bijzettend. Denken ze. Koeien discussiëren op een speelsere manier dan wij; ze springen op elkaar, zwiepen hun grote koppen in het rond richting degene die het dichtst bij het blok komt. Door de traagheid van de bewegingen ziet een ander haar kans schoon en zo gaat het door, maar iedereen komt aan de beurt. Ik had het nog nooit gezien, maar ik heb ook nog nooit zo dicht op een kudde koeien gewoond. Ze komen tot vier meter van mijn keukenraam en naar binnen staren vinden ze heel interessant. Gelukkig doen ze dit op gepaste tijden (meestal pas tegen de avondschemering) anders zou ik er nog verlegen van worden. Koeien werpen geen terloopse blikken zoals de mensen die langslopen en denken dat ik ze niet zie. Koeien staren langdurig en dan liefst ook nog met een dikke tong in een druipend neusgat.

Ze doen me denken aan zingeving. Daar denk ik altijd meer over na als de herfst zijn intrede doet. Zoals de bomen hun blad laten vallen, probeer ik los te laten wie of wat me geen energie meer geeft in mijn persoonlijke ontwikkeling. Je moet het maar durven... In liefde loslaten wie of wat je geen energie meer geeft. Want wat komt daarvoor in de plaats? Na de eerste gevoelens van leegte, angst, onzekerheid en twijfel ontstaat er als vanzelf ruimte voor nieuwe kracht van binnenuit.

Het is elk jaar weer een reis om te ontdekken wat het nieuwe seizoen met me doet, wetende welke weg ik de afgelopen maanden heb afgelegd om in het hier en nu te komen. Het is geen kwestie van iets is beter of slechter dan eerst of juist niet. Het gaat niet om oordelen, maar ik sta gewoon graag stil bij wat het leven met me doet. Ik ben niet voor niets een weldenkend mens en geen koe! Hoewel ik me ook erg thuis begin te voelen als Hollandse stier in mijn eigen Franse weitje, grenzend aan andere weitjes, met mijn eigen ziel als zoutblok, als bron in een kuuroord van waaruit ik dagelijks symbolisch bloemen pluk.

Bloemen geven kracht, moed, lef en vooral durf om keuzes te maken waarvan ik voel dat ze goed zijn. Als dingen goed voor mij zijn, heb ik gemerkt, dan zijn ze dat ook vaak voor anderen ook al ken je elkaar nog maar net. Niets heerlijkers om die nieuwe anderen te ontmoeten en te merken dat ze toevallig met dezelfde dingen als jij bezig zijn en er ruimte ontstaat om te delen wat ons bezighoudt. Iedere herfst biedt nieuwe kansen, het zijn de aanknopingspunten in de ruimte na de val. Alleen zo is het bedoeld, de natuur. Het is een natuurlijk komen en gaan van schoonheid en troost, van leven en dood en van een vallen, opstaan en weer doorgaan.