Régis, 2017.
Foto: Lois Ebbing Photography
Het
lijkt me goed om het in dit blog ook over leuke dingen te hebben. Mocht ik de
komende tijd tijdens mijn zoektocht goede voorbeelden van positief ingestelde
fokkers van Australische herders tegenkomen, dan horen jullie het uiteraard. Voor
wat betreft Juliette zijn we in afwachting van een nieuw uittreksel van haar
stamboek waarin staat dat ze erbij hoort. Hoera! Ze is in de prachtige roseraie
van Dompierre-sur-Besbre goedgekeurd door de jury van de groep schoothondjes. Tja.
In haar
eigen groep maakten de herderachtigen elkaar bijna af, maar gelukkig zijn er ook
goede en lieve mensen die ons op een afstandje zagen wachten en ons ophaalden naar hun tafeltje.
Zo kon mijn lieve zachtaardige meisje godzijdank gekeurd worden door een net zo
lieve meneer die begreep dat we ons tussen al dat geweld van genegeerde
kalmerende signalen van de honden en zwaar grensoverschrijdend gedrag van hun eigenaren
niet erg thuis voelden. Juliette deed het ondanks het lawaai om haar
heen fantastisch! Mijn kleine dappere dodo.
Goed. Leuke
dingen. De liefde! Mijn grote liefde was ooit een mens, een Engelsman, een ware
Adonis, die met de komst van mijn eerste puppy Régis een aantal jaren later van
die plek gestoten is. Mijn grote liefde is sindsdien een hond, maar niet zomaar
een en daar wil ik het graag over hebben. Want hij wordt morgen, 15 september
2018, dertien jaar en dat mag wat mij betreft in de krant. We hebben het
vandaag gevierd met zijn Franse vriendjes langs het Plan d’eau en hij heeft voor
morgen sardientjes op de menukaart uitgekozen waar Romeo&Juliette ook geen
nee tegen zeggen. Dat wordt smullen voor mijn poedeltjes.
Régis
is een type dat niet tegen iedereen lief en aardig is. De makkelijkste manier
om dat te zien is als hij je negeert of als je hem aanhaalt, mij aankijkt zo
van ‘moet dit nu?’ Mijn eerste hondje en ook Romeo zijn allemansvriendjes,
Régis en Juliette niet en dat waardeer ik stiekem erg want ik ben in wezen óók
niet zo. Ik geloof echt dat je op je hond gaat lijken en hij op jou. Of dat met
energie te maken heeft weet ik niet. Ik denk eerder dat hier bepaalde
gevoeligheden spelen, contact maken en aanvoelen wat een ander nodig heeft en
daarnaar handelen. Hoe langer je samen bent, hoe sterker dat wordt, maar als
honden ouder worden nemen bepaalde lichaamsfuncties af en borduur je voort op die
vorm van communicatie die nog het sterkst aanwezig is. Bij mensen is dat niet
anders, je gaat geen marathon meer lopen met je vader van drieëntachtig, maar
liever een rustig gesprek op een bankje in de tuin waarbij je zijn hand
vasthoudt.
Régis
is als we binnen zijn, soms weg. Dan vind ik hem glimlachend terug achter een
van de vele obstakels in onze nieuwe tuin zoals een rek. Hij had me al zien
zoeken. Aan zijn ogen mankeert niks! Ik vermoed dat het een zitje van de oude
eigenaren was, maar Régis heeft het zich toegeëigend en ik weet zeker dat als
ik er een kussen op zou leggen en plaats zou nemen, hij vertrekt. Want hij wil
rust en een eigen plekje. Terecht!
Ik doe
hem groot plezier door samen op de bank te zitten. Hij likt mijn been in geval
van korte broek of mijn hand en ik kriebel over zijn rug en bij bepaalde
plekjes likt hij harder en bij andere stopt hij soms en kijkt me aan. Dit kan
lang duren. Hele avonden als het aan hem ligt. Hij heeft altijd lekker geroken,
at nooit veel vieze dingen buiten zoals paardenpoep of andersoortige uitwerpselen,
maar een vers kattendrolletje kan hij niet weerstaan. Mijn reukorgaan is (soms
helaas) sterk ontwikkeld, ik wéét ook als hij op een bepaalde manier binnen
komt dat het weer zo ver is. Nee, dan hoef ik hem niet naast me op de bank. Dan
zeg ik ‘je stinkt’ waarop hij zijn betoverende glimlach tevoorschijn haalt en
bijna knikkend afdruipt naar zijn kleed in een van de caves. De smeerkees.
Wat ik van Régis geleerd heb is dat echte liefde ontstaat als je contact maakt. Echt contact dus elkaar aankijken en spreken met gebaren en je lichaam. Een hond kijkt van nature nooit lang in andere ogen, het is in de wilde dierenwereld ook een teken van aanval. Je kunt het ze gelukkig wel leren door het op jonge leeftijd te belonen. Ik heb wat dat betreft heel erg veel geleerd van Hellen van Veen op haar toenmalige hondenschool Excellent Dogs waar ik haar nog altijd dankbaar voor ben. Vertrouwen geven heb ik eerst zelf moeten leren en vrijheid om de hond zijn eigen gedrag te laten kiezen helemaal. Ik hield me vast aan wat ik uit de boekjes had zoals veel hondeneigenaren denk ik. Maar er staat veel niet in de boekjes en dat zijn nu precies de dingen waar de relatie beter van wordt.
Régis
was in zijn eerste jaar een snelle leerling en ik wist wat ik van hem wilde na
mijn eerste ‘project’ U.W.O. Ik denk dat een eerste hond vaak een grote les is en
daarom zo belangrijk voor fokkers om nieuwe eigenaren goed op weg te helpen.
Een voorbeeld zijn met honden die blaken van gezondheid, mooie vachten hebben en
een blije blik in de ogen. Honden die de vrijheid te hebben in huis te gaan
liggen waar ze willen, te doen wat ze willen en vooral niet gedwongen of
gecorrigeerd worden om in het hokje te passen waar wij ze graag willen. Dan
zijn ze niet gelukkig.
Romeo, Juliette en Régis, 2017.
Foto: Lois Ebbing Photographie
Ik heb inmiddels
ontdekt dat ik veel gemeen heb met fokkers als het gaat om de taak die als
fokker op je neemt, mijn honden gaan voor alles en zo moet het zijn, maar ik
ben geen rasvast type. Nooit geweest ook. Ik houd van het soort zachtaardige werkhonden
zoals die ik heb, maarja, wat is dat precies met twee zeer verschillende kruisingen
border collie/ Friese stabij en een Australische herder…?
Dus we
zien wel hoe het verder gaat met de ontwikkeling van Juliette. Ik ga door met
me verdiepen in de rashondenwereld, lezen en praten over alles wat erbij komt
als je honden fokt, welke papieren zijn nodig, welke tests moet ze ondergaan,
heupen, ellebogen, ogen enzovoort. We zien wel hoe lang ik het leuk vind en hoe
ver we komen, of er een nestje komt in de tijd die mij nog in dit leven gegeven
is. Eerst gaan we morgen op Régis verjaardag sardientjes eten, met de nieuwe vriendjes
lopen als ze er zijn en heel veel samen met mijn liefste oudje op de bank
zitten knuffelen. Er is op dit moment gewoon nog veel onzekerheid, ik ga vooral
dóór met genieten van wat ik om me heen verzameld heb. Geen grotere liefde dan
die van een hondenleven en zo moet het zijn en zo lang mogelijk blijven… Maar of dat voldoende
is om me te onderscheiden als goede hondenfokster en of ik me dusdanig kan
ontwikkelen dat ik die grote verantwoordelijkheid aandurf?
Komende winter maak ik mijn tweede roman La vie en rose klaar om het in eigen beheer uit te geven, net als ik bij Stille taal heb gedaan. Ik heb de laatste correcties terug van ‘ik mag niet zeggen wie maar het is de beste die er is ook al mag ik dat ook niet zeggen’ en ik ben nog op zoek naar de juiste omslag. Als altijd heb ik veel ideeën en moet ik keuzes maken, maar het moment dat ik het weet komt zeker. Mooi weekend!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten