Régis en U.W.O.
Na drie kruisingen (Parson Jack Russel, Friese Stabij en Border Collie) koos ik in januari 2016 bewust voor een Australische herder, een rashond die voldeed aan wat ik van een hond verwachtte. Wat dat was wist ik nog niet precies bij mijn eerste hondje in 2000. Een asielhond een gelukkig leven geven en zelf een altijd beschikbaar maatje hebben om erop uit te trekken stonden bij de adoptie van U.W.O. bovenaan. Hoe lief hij ook was, zijn werkelijke behoefte – konijnen jagen - was niet de mijne. Na vele ritjes Amsterdams asiel om hem op te halen na een van zijn vele avontuurtjes onder de grond, hielden hij en ik het tot hij stierf op zijn vijftiende, liefdevol uit met elkaar en daarmee was definitief de basis gelegd voor mijn hondenleven.
U.W.O.
Ik wist dankzij U.W.O. dat een iets minder eigenwijs type
hond beter bij mij paste. Ik had geleerd hoe ik een hond moest trainen en we
deden samen behendigheid wat U.W.O. leuker vond dan ik aangezien hij meestal al
bij de eindstreep stond als ik halverwege het parcours nog eens aan kwam zetten.
Hij blafte graag van opwinding waar ik niet goed tegen kon. Ik houd meer van
stilte. Ach ja, ieder zijn talent en van tegengestelden kun je leren zei ik al
in mijn vorige blog. Dat geldt ook voor mens en hond.
Régis
Régis kwam erbij toen U.W.O. acht jaar was en dat was een
hond die helemaal aansloot bij mijn behoefte en graag voor mij wilde werken zoals ik hem
graag gaf wat hij nodig had: mentale uitdaging, lange boswandelingen en heel
veel knuffels. We hebben met z’n drieën veel NS-dagtochten gemaakt, U.W.O. aan
de lange lijn en Régis los waar het kon. Nadat U.W.O. overleden was viel er een
groot gat. Régis was ontzettend makkelijk en de ideale hond om samen een nieuw puppy
mee op te voeden, hij luisterde altijd en paste perfect bij mij. Het was wel erg rustig zo met een hond dus ik ging op zoek naar uitbreiding.
Romeo op Régis
Romeo was ook een kruising Friese stabij/ Border Collie, niet
zwart-wit, maar blue merle en weer heel anders dan Régis. Hij kwam ook uit een
eenmalig nestje dat ik via via op het spoor kwam, net als destijds Régis, en ik
wist meteen dat hij het moest zijn. Romeo bracht weer hele andere karaktereigenschappen
met zich mee. Hij is nu bijna vier en houdt er bijvoorbeeld van - net als zijn
zusje - om tijdens de wandeling ongeveer vijftig meter vóór ons te lopen,
iets wat ik er met veel geduld uit heb proberen te trainen, maar dat is niet
gelukt. Romeo is gewoon een ondernemend type, een lekker jong die als eerste moet
weten hoe of wat en daar vervolgens naar eigen goeddunken naar handelt.
Régis en Romeo
Toen we echter in Frankrijk kwamen wonen was Régis al wat op
leeftijd en door de stilte en ruimte hier miste Romeo duidelijk een speelmaatje.
Van een druk Lochems hondenbos waar hij uit zijn dak ging kwam hij in een land
waar honden op het platteland meestal aan kettingen liggen of in hokken zitten.
Ik had niet geheel volgens plan borstkanker meegenomen uit Nederland wat eerst
behandeld moest worden en we zochten nog een fijne plek om te wonen voordat er ruimte
was om iets aan zijn verveling te doen. Een hondje erbij was iets waar ik tijdens de ziekte enorm naar uitkeek.
Kleine Juliette
Het moment kwam. De Australische herder Nati
the Hope alias Juliette, geboren in de week van mijn laatste bestralingen, kwam
na twee maanden bij ons wonen. Ook bij haar zag ik haar en wist intuïtief dat zij het moest zijn. Ik had niet eerder een teefje gehad en ook
het fenomeen rashond was voor mij nieuw. De reden was simpel: ik vond geen
leuke kruising tussen alle jachthonden en werkende border collies die op de
Franse Marktplaats aangeboden worden en de Elevage waar zij vandaan kwam
professioneel over.
Régis, Romeo en Juliette
Nu heb ik dus een rashondje in huis. En met die keuze draag
ik onbewust bij aan wanstanden in de Franse rashondenwereld en overal ter
wereld. Ik ben nu bijna twintig maanden verder en erachter gekomen
dat ook de honden van haar fokster elk half jaar nestjes hebben. Het is niet mijn
bedoeling haar werkwijze zwart te maken maar ik ben ervan geschrokken en het
zet me al een tijdje aan het denken wat ik eraan kan doen. Zij zegt dat ze volgens de wet
werkt, maximaal drie nestjes in twee jaar tijd, maar die volgen elkaar volgens
mijn berekeningen toch echt snel op... En dat is nog niet eens het ergste in
mijn ogen. Ik weet niet wat de wet hierover zegt, niets vrees ik, maar wat als
het gaat om de kwaliteit van leven van de honden die elk halfjaar zwanger zijn?
Vrijheid om te spelen en ruimte om elke dag nieuwe geuren op te doen, voor iedere hond een vereiste?
Daar ben ik voor mezelf en mijn honden heel erg streng
in. Haar productieteven rennen niet op jonge leeftijd (3,4,5 jaar) vrolijk door de
bossen zoals de mijne. Ze komen daar het grote terrein niet voor af, alleen om
gekeurd, ingeënt of onderzocht te worden. Productiehonden leiden over het
algemeen dus helemaal niet zo’n leuk leven zoals de foto’s op de websites
willen doen voorkomen... Ze
is geen broodfokster, zeker niet, in massale puppy Mills gebeuren veel ergere
dingen, maar ik merk wel dat ze haar eigen grens steeds verder verlegt. Nog
mooiere hondjes fokken, nog meer kleurschakering in vacht en ogen en vooral: meer,
meer, meer… Als een staart toevallig niet goed staat moet een nieuwkomer weg en
als de kleur bij het ouder worden toch niet bevalt wordt het hondje ook
verkocht. Het gaat dus toch om geld en niet het geluk van de honden?
Régis en kleine Romeo
Het doet me denken aan grote katholieke
gezinnen uit Nederland. Fanatieke gelovigen denken ook dat meer, meer, meer
leidt tot beter en gelukkiger. Omdat God het wil en al die kinderen geschapen
heeft. Ik ben zelf gelovig opgevoed (gereformeerd voor wie het wil weten) en
misschien daarom wel net zo fanatiek als het gaat om het geluk en de kwaliteit van
het leven van mijn honden. Het zal mij een worst wezen wat voor kleur Juliettes
ogen hebben, toevallig zijn ze heel bijzonder lichtblauw en vind ik ze
prachtig, natuurlijk. Ik had nog nooit zoiets gezien. Maar net als de amberkleurige van Romeo en die diep donkerbruine van Régis vind ik ze stuk voor stuk prachtig omdat ik van ze houd, logisch toch?
Samen op pad
Juliette kwam met vier weken vanuit een
hoekje in het hok naar me toe toen ik mijn hand, voorbij de druktemakers vooraan, uitstak en ze in de kom kroop, dáár ging het om. Dat was waarom ik haar uitkoos. Zij
hoorde bij mij en god, wat ben ik nu blij dat zij niet als productiehondje wordt gebruikt. Zo’n ongelooflijk aanhankelijk, zacht en lief wezen! Alles wat ik van een hond verwacht, net als bij de andere twee met dit verschil dat het
een meisje is en ik meer ervaring heb voor de omgang met een hond die uitdaging nodig heeft. Mijn eerste meisje, dat is toch anders. Ik ben voorzichtig met
haar en ik laat ook haar voor geen goud even
buiten achter bij een supermarkt. Je hoort van die verhalen...
Juliette
De fokster baalde achteraf van de verkoop. Toen
ik het weleens met haar over hondenshows had waarvan ik serieus dacht dat ze
het net als ik leuk zou vinden om samen heen te gaan, (ik weet het, ik ben soms
erg naïef) bleek dat ze liever had dat ik dan in een andere groep zou lopen. Juliette
is perfect volgens de rasstandaard en dat betekent voor haar concurrentie. Wist
ik veel! Dat is dus allemaal niet doorgegaan en het is maar beter ook, denk ik
nu. We zijn het in de kern niet eens en dat is lastig.
Juliette
Het is ontzettend dubbel. Ik ben wars van welke
vorm van selectie dan ook. Rashonden of kruisingen, waar gaat het nu eigenlijk
over? Ik dacht laatst stel je toch eens voor dat we dat ook bij mensen zo
zouden doen? Alleen op kleur en ras selecteren. Dat wordt een hele saaie en
levensgevaarlijke wereld zo leert de geschiedenis… En dat doen we dieren wel
aan? Alles in rangen en standen indelen, paarden, katten, honden enz. Wat idioot eigenlijk!
Alle honden moeten vrij zijn om te kunnen spelen
En tegelijkertijd gaat
mijn onderzoek voort... Ik blijf contact zoeken met elevages in de buurt en mag bij
ze langsgaan wat erg leuk is en wie weet tref ik op een dag mensen die net zo
denken als ik maar zich toch op een leuke manier en vooral met écht gelukkige honden
een weg hebben gebaand door de Franse rashondenwereld. Want met alleen maar
kritiek leveren en oordelen maakt een mens ook geen verschil en zeker geen betere wereld voor de dieren. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten