Mijn voelsprieten reiken ver, soms zelfs te
ver, dan verlies ik ze uit het oog en leiden ze me af van de weg die ik
bewandel. En we wandelen wat af, de honden en ik, vele wegen verdwijnen onder
onze voeten en poten! Niets werkt beter om een leeg hoofd te krijgen. Een leeg
hoofd waaruit nieuwe ideeën en plannen kunnen wellen, als de bronnen in een kuuroord.
Zuiver. Stromend. Helend.
Dat we in St. Honoré-les-Bains zijn komen wonen is niet
voor niets. Het huis heb ik in mijn vorige blog beschreven, het is in
werkelijkheid nog veel fijner dan zoals ik het toen zag. Elke dag ontdek ik
nieuwe dingen, de mensen die hier gewoond hebben waren kunstenaars met oog voor
detail. Ik loop hier respectvol rond en voel me een gezegend
mens het leven hier voort te mogen zetten. Niets aan het huis hoef ik per direct te
veranderen, niets vraagt erom. De tuin is noodzakelijkerwijs wel wat
gekortwiekt en op den duur ga ik heus met
verf aan de gang, breng ik kleur aan waar deze is versleten. Mijn eigen kleur is voorlopig de kleur die hier is.
Mijn energie wordt op dit moment elders gevraagd.
Ik ben schrijvend in mijn dagboek en pratend met vrienden stukje bij beetje aan het indalen na mijn vlucht van tweeëneenhalf
jaar geleden. Of dat dacht ik... want het neerdalen stopt niet bij mijn vertrek uit Nederland. Er waren redenen om mijn vaderland te verlaten;
teleurstellingen die ik weg moest stoppen omdat ik er nog niet mee uit de
voeten kon, oud zeer over mijn beperkingen op het gebied van werk die ik niet
onder ogen kon/ wilde zien. Verdriet over dingen die ik verloren heb. Een mens
kan rouw uitstellen, weet ik nu. En ik weet ook dat daar niets mis mee is. Voor
alles is een tijd en een plek, hoe afgezaagd dat ook klinkt.
Zo schreef ik een goede vriendin laatst dat met dit
huis het ‘Morvangevoel’ er weer is dat ik bij haar in het bos waar ik 's zomers vaak kampeerde, ook altijd had. Dat gevoel van leven dichtbij de natuur, tussen de Fransen, bescheiden en discrete mensen in mijn ogen, maar ook in de zalige lichtheid van vervreemding waaruit die noodzakelijke ruimte in jezelf om iets te
kunnen creëren kan ontstaan. Alles draait om veiligheid. Wanneer een mens zich veilig voelt is heel verschillend. Voor mij is
dat in stilte, zonder lawaai of drukte, want bij meer dan een ander mens vind
ik het onveilige gevoel in mezelf al lastig worden. In de kern voel ik me het veiligst alleen
thuis met mijn dieren. Samen leven we in een harmonieuze roedel waarin ieder zijn plek
heeft, poes of hond, oud of jong. Kwestie van puur geluk, ik besef het. Zij was trouwens ook degene die mij uit ervaring kon zeggen dat als je je wat minder op anderen richt, je innerlijke kracht toeneemt en je beter weet waar je toe in staat bent. Vriendinnen hebben vaak gelijk...
We zijn niet allemaal hetzelfde. Gelukkig
maar. Ieder geeft zijn eigen invulling aan het leven en in het contact met mensen met wie je juist weinig gemeen hebt zie je vaak het best wie je bent. Als je alleen leeft met mensen waarmee je veel overeenkomsten hebt, dan vervagen soms de grenzen tussen de ander en jou. En zijn mensen dan eigenlijk niet net als schilderen: zonder contrast
geen diepte en geen vorm...?
Mijn kwasten en verf staan al een tijdje in mijn nieuwe atelier
uitgestald smachtend naar me te lonken. Ik zie ze wel, maar ik ben ook graag buiten met dit
mooie zomerweer, nu de hitte voorbij is zit ik liefst stil met de hondjes aan mijn voeten onder de oude eik in de tuin. We moeten allemaal maar wachten op de dingen die de natuur in petto heeft... op die stormachtige herfst waarin de regen hard tegen de ramen slaat en de luiken opgewonden klapperen... Wie weet pak ik dan vanzelf de kwasten weer op. Voorlopig is alles goed zoals het is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten