woensdag 25 april 2018

Turbulentie

Het was diep in de nacht. De maan scheen door mijn ver geopende raam. Het was muisstil tot turbulentie ontstond. Régis, Romeo, Juliette en ik veerden op uit onze slaap. Uit de verte kwam gegil, geschreeuw, lawaai met hoge dierlijke tonen. De hondjes gromden zachtjes. Gevaar! Ik spitste mijn veel minder vermogende oren en probeerde het in gedachten te herleiden. Waren het de wilde zwijnen in het bos waarvan we alleen soms de sporen zagen? Waren het mijn eigen poezen die vochten met vossen, wezels of dassen? Reeën die pijnlijk bevielen of hun jongen bewaakten?  

Het is sinds een week volop lente in Frankrijk en met de lente komen de geluiden op gang. Overdag vogels, grasmaaiers, meer autoverkeer en gepraat van rondtrekkende wandelaars op pelgrimstocht en 's nachts uilen maar dan als tegenwicht die intense nachtelijke stilte na de dag. Diep is de stilte die ver reikt, alle onrust van binnen doet verstommen en je week als een schelpdier maakt. Een milde zachtaardige broosheid ontstaat, goed voor je ziel. Waarna je ziel door bewustwording verkwikt en verfrist dóór kan met leven, met ademen en brandstof leveren, inspiratie opdoen. Dum spiro, scribo.

Oer stilte kenmerkt voor mij de Morvan. Zonder haar ben ik er niet, woon ik nergens en leef ik niet. Of zo voelt het. Hiervoor ben ik hier komen wonen. Thuisgekomen. Thuis in de stilte betekent niet altijd met een milde glimlach onderuitgezakt wachten op dingen die komen. Gelukkig wist ik al dat thuis in deze stilte veelal confrontatie met woeste dromen betekent, oude of nieuwe, met diepe verlangens en vooral met warrige woorden die je niet meteen kunt duiden. Pure levenslust in de vorm van taal die eeuwig opborrelt en waar ik iets mee moet weet ik, anders loopt de bron over, loop ik als mens over en treed ik buiten de oevers van normaal functioneren met alle gevolgen van dien. 



Zo ver ben ik gevorderd in de ont-wikkeling van de bedoeling van mijn leven en de kern van mijn bestaan. Ik weet niet of dat ver is en vergeleken met wie of waarmee? Dat maakt ook niet uit. Dat ik besef dat ik naar mijn ziel moet luisteren om niet gek te worden, niet door te slaan of van mijn pad afraken is mijn eigen winst en van niemand anders. Misschien houd ik daarom zo van in mijn eentje als Vitalis met zijn honden door de bossen dwalen en nieuwe paden verkennen? Dwalen betekent luisteren naar de stilte en je intuïtie en het zijn altijd mijn lieve honden die mij soms pas na uren zwijgen weer bij de les en de werkelijkheid halen. Het maakt ze onzeker vertellen ze me dan. Dat ik niets zeg als ze iets goed doen want dat is zo veel en zo vaak... Ze zijn gewend altijd van mij te horen wat ik van ze wil en dat ze de dingen goed doen. Niets is simpeler dan luisteren naar en spreken van hondentaal. Het valt zo mooi samen met intuïtie, met liefde, met bezieling, met stilte, met de Morvan... En onzekerheid kun je leren verdragen. 

Of geldt dit alleen voor mij dan, ik hoor anderen meer schreeuwen en roepen tegen hun honden en erger nog, corrigeren. Alsof ze daar iets van leren! Hondentaal begint niet ná hun handelen, het begint ervóór, bij jezelf en die pup van acht weken die bij je komt wonen, blanco als een wit blad. Alles moet nog geleerd worden, ook al weet hij al veel uit het nest, maar de grote wereld moet gezien en ervaren worden. Dat is de taak van een hondeneigenaar in de eerste twee jaar, de hond de wereld laten zien en er op die manier een relatie mee opbouwen. Zo zie ik het, maar daar, in dat prille beginsel slaat de dit gewend zijnde corrigerende mens vaak de plank al mis. Ik zie het, ik weet het, ik voel het vooral en ik kan er niet tegen. Ik kon dat in Lochem al niet op de hondenschool, aanzien hoe die lieve jonge hondjes zo vreselijk veel goed doen, maar te vaak alleen maar te horen en te voelen (rukken aan die riem!) krijgen wat ze niet goed doen. En dat heb ik nog steeds als ik zie hoe de vrijheid van honden beknot en begrensd wordt, wat zeker hier in Frankrijk vaak het geval is. 

Maar dat intens scherpe en hoge gegil uit het bos die nacht... Wat gebeurde daar? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten, maar toen het gebeurde in die diepe donkere lentenacht waarin alleen de maan en de sterren schenen realiseerde ik me dat er iets gebeurde wat ik herken en dat is dit:
Ik begrijp steeds meer dingen niet dan wel. Hoe ouder ik word, (46 bijna, 't is toch wat!) hoe erger dit is. Gelukkig voel ik daarentegen des te meer, iets wat ik niet op school heb geleerd, maar ontstaat uit mezelf. Gelukkig zijn leer je daar ook niet, of dat is mij niet gelukt, dat moet je ervaren. En dat kan ook alleen maar door naar je gevoel te luisteren. Het leven is dus simpel:

Als iets goed voelt, dan moet je het doen. Als iets niet (meer) goed voelt, niet.

Gelukkig hebben mijn honden deze wijsheid al veel langer, ik zou om verschillende redenen maar vooral om deze laatste, niet weten wat ik zonder hen moest beginnen. Samen laten we tegenwoordig meer en meer stiltes vallen, stiltes om te voelen, kleine gaten in de tijd, gaten die als ze groter worden leegte heten en vervolgens ruimte worden. Ruimte ervaren is de grootste beloning die een mens kan geven en krijgen. Het raakt aan met rust gelaten worden, wat begint met zelf met rust laten. Een mooiere wereld begint bij hondjes, maar vooral bij jezelf...   






  
     

Geen opmerkingen:

Een reactie posten