Zo riep mijn vorige blog medeleven op. Ik had het koud, mijn
huurhuis was vochtig en tochtig en ik baalde daar stevig van. De stormen die
over Frankrijk raasden zijn vandaag geluwd en we likken onze wonden. Huizen bleken
poreus, beekjes kolkende rivieren en daken niet bestand tegen de abnormale
hoeveelheid water die over ons land stroomde. Beangstigend. De honden en poezen
waren onrustig. De wind gierde langs de luiken en we waren ’s nachts schrikachtig door de vreemde geluiden die van buiten kwamen op deze
normaal zo stille plek. Takken schuurden langs muren en schuren, emmers en plastic
potten vlogen door de tuin en overal gutste water langs. De natuur liet zich
horen. De brandweer werkte uit alle macht om mensen van de verdrinkingsdood te
redden, ondergelopen kelders te dempen en bomen van wegen te ruimen. Het waren ongekend
heftige stormen, mijn werkstukje van de lagere school over de Watersnoodramp van 1953 kwam voor mijn gevoel tot leven.
Romeo houdt van water
Die paar centimeter regenwater die ik dus in mijn emmers, potten en pannen in de keuken hoorde druppelen was niets vergeleken bij de liters en liters waar mensen om mij heen in hun woonhuis last van hadden. Mijn huiseigenaren wonen na vijfentwintig jaar hier nu naast dat lieflijke kabbelende beekje… Hun héle tuin stond blank! De vissen, zorgvuldig uit ‘mijn’ vijvertje met emmers overgebracht naar hun nieuwe vijver - want de nieuwe huurster had er niks mee, ja ik dus! - zwommen fluitend met hun middelvinger omhoog richting zee en hun vijf jachthondjes en kippenren moesten in allerijl verplaatst voor iedereen zou verzuipen. Kom ik aan met mijn gemiemel over wat lekkage in de keuken… Ik voelde me net Juliette die als er tijdens een boswandeling een ieniemienie takje van een braamstruik in haar staart hangt naar me toe gerend komt met pure paniek in haar blik: de wereld vergaat!
Juliette is een jaar geworden
Het goede aan dit alles is: ik heb weer een les geleerd.
Geen Franse les, maar een levensles. Je kunt niet alles krijgen wat je hebben
wil, maar als je om je heen kijkt en ziet wat je wél hebt, wat er aanwezig is in de mensen die hier geboren zijn, dan is dat misschien
niet het geijkte leven volgens de levensstandaard die je kent, maar wat een innerlijke rijkdom, levenswijsheid, levenskracht, overlevingsdrang, zelfredzaamheid en kennis van de natuur kom ik tegen.
Régis zou het met zijn 12,5 jaar rustiger aan kunnen doen, maar niets is minder waar. Hij is fit en leeft er lustig op los.
Ik woon in een fantastisch huurhuis, echt! Ik heb de
indeling van de woonkamer en eetkamer veranderd, open deuren en gaten gedicht
met fleecedekens en slaapzakken, het is nu warm, droog want het regent niet meer
zo hard en ik ben toch eigenlijk godverdomme gelukkig hier. De sleutel die ik in
mijn vorige blog nog zocht lag dus geduldig te wachten tussen de emmers, potten en pannen met laagjes regenwater op de keukenvloer. En ik heb me voorgenomen: ik houd die sleutel voortaan stevig vast en mijn mond dicht als er weer iets onverwachts in dit huis gebeurd. Zo lopen de dingen...
En de lente komt heus snel genoeg.
En de lente komt heus snel genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten