zaterdag 2 december 2017

Franse winter



Wie iets creëert, is niet gek.

Rutger Kopland

Ik zit in een wonderlijke tijd. Mijn landing in Frankrijk na het bevlogen eerste jaar van kanker is vreemd. Vervreemdend. Bevreemdend. Hoogst vreemdelijk, op zijn minst. Indrukwekkend ook, met alle indrukken die afgekomen zijn op iemand als ik, gevoeliger dan gemiddeld voor het zintuiglijke. Overweldigend. Krijgt een mens wat hij verdient? Nee. Dat geloof ik nu niet meer. Kanker is geen ziekte waar je zelf veel invloed op hebt, ook al willen sommige mensen je dat doen geloven. Echt iedereen kan het krijgen en het kan ook echt bij iedereen die het gehad heeft terugkomen. Of je nu broccoli of frietjes eet. Voor de zekerheid eet ik het beiden en door elkaar in de vorm van stamppot kan ook, heb ik ontdekt.

Onwerkelijkheid is een ervaring die ik bij meer Nederlandse Fransen bespeur. Ik kan gewoon niet geloven dat ik hier woon zeggen ze. Ik herken het gevoel dat erbij hoort. Ik maak het mee als ik met de hondjes achter het huis de geitjes voer, een stukje brood, wortels, hooi en dan sta ik daar stil en kijk om me heen. Dat uitzicht! Die hokken waar de jachthonden in zaten! De houtstapel! Dat bos om de hoek! Niet te bevatten.

De geitjes hebben of teveel gegeten afgelopen herfst of zijn onbevlekt ontvangen 

 

Ik ben niet materialistisch, nooit geweest ook. Ik bezit niet veel maar ik hoef ook niet veel. Het maakt me niet uit wat ik aan heb. Ik waardeer anderen op hun inhoud, niet op de vorm en ik hoop dat mensen dat ook niet bij mij doen. Schrijven vormt mijn inhoud, streelt mijn ziel (let op: niet mijn ego!) en plakt pleisters op de littekens van mijn hart die soms opnieuw onder spanning staan. Nu het winter is heb ik de draad van La vie en rose weer opgepakt naast andere geheime schrijfprojecten en ontstaat er rust in me. Het is merkbaar voor mijn honden en katten.

Ik scheld niet meer als ze in de weg lopen, ik slaak geen geërgerde zucht als de poes loopt te miemelen omdat ze naar buiten wil maar het sneeuwt, ik word niet écht boos als Juliette mijn moonboots opeet terwijl ik onder de douche sta. (Gelukkig begon ze aan de bovenkant en zijn ze niet lek...) Kortom het leven knelt gewoon wat minder als ik schrijf. Maakt me minder alleen, niet depressief maar nuttig. Nodig. En als in mijn hoofd rampscenarios afspelen, van die scènes waarin er nare dingen gebeuren die angst oproepen dan denk ik 'wat heb ik toch een raar hoofd, maar wat handig en goed bruikbaar voor mijn roman!'




Compassie met jezelf hebben valt niet altijd mee. Wie gaat er dan ook in zijn eentje op het Franse platteland wonen? Waar alles anders is en het leven nooit meer wordt zoals in Nederland? Ze zeggen dat iedereen die in het buitenland gaat wonen op een bepaald moment heimwee krijgt. Ik weet niet of het heimwee is wat ik voel, ik geloof het niet, maar bij ieder afscheid en een nieuw begin hoort na een tijdje wel pijn, gemis van wat je achter hebt gelaten.

Misschien verklaart hoe ik indaal na mijn gekke jaar die dwang om me te af te zetten tegen de vluchtigheid en oppervlakkigheid van een in mijn ogen verwende Nederlandse maatschappij? Alles is daar in de buurt (de luxe!), alles is voorhanden en toch maken mensen 'het verkeerde' groot en schenken aandacht aan gladde types met hele vervelende meningen en ideeën waar niemand beter van wordt.
Laat ik eens iets groot maken wat ik waarde-vol vind:


STILTE


In de natuur is stilte. Alleen met stille kracht kan ik iets van mijn leven maken: een schilderij, een roman of tijd voor zorg voor anderen, mens of dier. Stilte geeft betekenis en maakt simpelweg gelukkig, niet alleen in de Dapperstraat, ook in Frankrijk. Stilte maakt emoties vrij en geeft ruimte aan onze intuïtie, aan weten wat werkelijk goed voor je is tussen alle bomen in het bos.


Is klein stil geluk niet precies wat we allemaal zoeken, wie we ook zijn, in welk land of in welke tijd dan ook? En als iedereen voor zijn eigen geluk zorgt, zou het daarmee vanzelf groot worden? Ik vertrouw erop. Het leven is niet zo lastig als we denken. Echt niet.



Juliette

                                             

Régis






Romeo




Mooie stille winter!










10 opmerkingen:

  1. En wat is het stil als er sneeuw ligt! Daar kon ik ook erg van genieten :-). Mooi blog weer! Liefs Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben zelf een fan van Frankrijk. Toch geloof ik dat je dat allemaal ook in eigen land kan ervaren. Niet in Brussel of Amsterdam, maar ook niet in Parijs.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Misschien een idee om de laatste alinea nog eens te lezen...?

      Verwijderen
    2. Lieve Mevrouw,
      Het zal wel aan mij liggen. Ik heb heus wel de laatste alinea gelezen. Mij lijkt het dat je eerst een boek schrijft over hoe mooi wit wel is en daarna, op de laatste bladzijde, in de laatste alinea, schrijft dat alle kleuren even mooi zijn.
      Mij lijkt het ook dat je hier niet schrijft over de match Nederland-Frankrijk maar over de tegenstelling stedelijk en landelijk. Je hele blog kon geschreven zijn in Wedderveer, misschien wat vlakker maar even landelijk en stil met even vriendelijke buren en bos om de hoek.
      En zoals ik al schreef, ook ik hou van Frankrijk, ging er honderden keren heen, ook ik ga er ooit wonen en in een landelijke streek. Maar dan wel om meer prozaïsche redenen. Wekelijks migreren er 70 Britse gezinnen naar streken zoals Normandië, Brittannië, de Morvan, Haut-Marne en andere vergeten uithoeken. Een deel daarvan zoekt meer zuiderse oorden en vlucht voor de Engelse regen. Maar de anderen? Je kan moeilijk van Engeland zeggen dat ze niet veel en uitgestrekt landelijk gebied hebben. Maar, en het hoge woord is er uit, een cottage van 50m2 kost er een half miljoen euro. Voor de prijs van een garagebox in Amsterdam koop je in landelijk Frankrijk een boerderij met 300m2 gebouwen en 2 hectaren land. En dan voel je je herenboer. Dit en dit alleen is wat wezenlijk landelijk Frankrijk scheidt van landelijk Nederland of België. De rest is cultuur, een laagje vernis op eenzelfde gegeven waar je je als “van elders” een beetje moet aan aanpassen.
      Het ga je goed aldaar. Ik benijd je.

      Verwijderen
  3. Zo herkenbaar! De drukte, het moeten, de files. Dit dus: rust, stilte, genieten van de natuur, de (huis) dieren.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi geschreven Saskia....fijn dat je zo op je plek bent....ikzelf heb altijd graag wat "reuring" om me heen en vriendinnen om leuke dingen mee te doen.en ook Nederland is heel mooi...als je er maar oog voorhebt...gr.Marja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Natuurlijk Marja! En toen ik er woonde had ik er ook oog voor, de Achterhoek was ook prachtig, vriendinnen zijn hier ook en reuring kun je opzoeken. Maar de basis bestaat uit rust en dat past beter bij mij.
      Liefs voor jou!

      Verwijderen
    2. Dank je wel Saskia...ook liefs voor jou.

      Verwijderen