Over liefde en
iemand in je enthousiasme verstikken of iets ergers aandoen gaat het hoofdstuk in La
vie en rose (mijn tweede roman) waar ik nu mee bezig ben. Er zit weer schot in het verhaal. Ik geef er voorrang
aan in mijn agenda nadat ik het eerste deel heb laten lezen. Maar over literatuur gaat dit blog niet, nee, het gaat over honden en de vraag of ik mijn
teefje Juliette als ze oud genoeg is, een keer zal laten dekken. Want die vraag
speelt mee sinds ik haar heb en komt voort uit het feit dat ze - net als
Romeo en Régis - ongelooflijk leuk en lief is. On-ge-loof-lijk
lief en leuk dus. Ik droom van een nestje kleine Juliettekes, mijn huis is ruim en ik hoop genoeg netwerk te hebben om goede adressen voor de pups te
vinden. En natuurlijk houd ik er dan zelf ook eentje…
Staatsieportret van la reine Juliette met links Régis en rechts Romeo
Juliette is een beetje een stoer tutje, een lief
en zacht showmodelletje. Nooit gedacht dat ik zo’n soort hondje zou hebben. Van die flitsende en felle Australische herders die
je op Instagramfilmpjes achter frisbees aan ziet vliegen passen blijkbaar niet
bij mij. Als ik met de frisbee speel hapt Juliette stelselmatig te vroeg of
ernaast als ze al de moeite neemt wat in de lucht te springen. Zo is ze dus,
een heerlijk popje, een prinsesje met haar eeuwige huppeltje op het eind als ik
haar geroepen heb en ze aan komt rennen om zich in mijn armen te werpen want
dat doet ze, te pas en te onpas en meestal tegen mijn zere geopereerde borst
aan. Maar leg dat een pup maar eens uit.
Afgelopen week gebeurden
er twee dingen die me hielpen bij het nadenken over de vraag of ik een nestje
met haar wil en zo ja, doen we dat dan volgens het boekje van de Franse rasvereniging
of niet? Het eerste wat er gebeurde was dat ik een bericht zag dat de
fokster waar Juliette vandaan komt, een van haar honden heeft laten insemineren
in plaats van bevruchten volgens de natuurlijke weg zoals ze altijd deed omdat het teefje geen reu accepteerde.
Zou daar dan geen reden voor zijn, vraag ik me in al mijn naïviteit af?
Het stuitte me tegen de borst zoals wel meer verhalen uit de hondenfokwereld die ik ontdek en verken, pups die weg moeten omdat de staart te kort is of de kleur niet goed of ze worden verkocht als ze oud zijn geworden om over de broodfok maar niet te spreken…
Het stuitte me tegen de borst zoals wel meer verhalen uit de hondenfokwereld die ik ontdek en verken, pups die weg moeten omdat de staart te kort is of de kleur niet goed of ze worden verkocht als ze oud zijn geworden om over de broodfok maar niet te spreken…
Juliette is niet zo gek op andere honden als bijvoorbeeld Romeo, die gaat met iedereen aan de haal en holt heel wat af tijdens onze Doggy Dates Morvan. Zij blijft meer bij mij in de buurt en als ze holt dan is dat zeker niet voorop en ze houdt Romeo altijd in de gaten. Haar zekerheid bestaat uit het feit dat wij in de buurt zijn en dat komt denk ik ook door haar leeftijd, ze zit nu midden in de puberteit met haar tien maanden. Wie weet verandert haar gedrag richting andere honden nog wat?
Romeo springt graag een gat in de lucht
Dus stel dat er een nestje komt - we hebben nog twee à drie jaar de tijd - dan zal dat zijn met een reutje van haar eigen type, een drijfhond zoals een Aussie, een Border Collie, een Friese stabij of iets van een mix van deze rassen, maar vooral een die ze zelf leuk vindt, ras of geen ras. Ze mag het simpelweg zelf bepalen. En vindt ze tegen die tijd nog alleen maar Romeo leuk (wat ik volledig begrijp) dan is dat geweldig maar komt er geen nestje. Niet alleen is hij gecastreerd maar een kruising van twee merles (zij is red merle en hij blue merle) leidt tot dove en blinde pups. Dat heb ik in tussentijd mooi opgestoken van mijn verkenningstocht door de rashondenwereld die hierbij eindigt. Wij gaan voor onze eigen standaard waarbij lief, speels, een beetje stoer maar vooral zachtaardigheid prioriteit heeft boven alle uiterlijke en oppervlakkige kenmerken. Zou dat ook iets over mij zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten