Het is geen gewoonte van me,
weggaan om weer thuis te komen... Vorige week heb ik het gedaan, een beetje
tegen mijn aard in. Want ik ben een echte stier; geef mij een omheinde wei liefst
met Frans gras en ik graas wel. Ik houd van aardse dingen als lekker eten, dieren
en de natuur. Ik voel me in de Morvan op mijn plaats en mijn weekje Nederland heeft
dat alleen maar bevestigd. Er gebeurden echter ook onverwachte dingen...
Toen ik in april 2016 voor meer rust en ruimte uit Lochem vertrok,
had ik geen idee wat er in Frankrijk op mij wachtte: borstkanker en de daarbij
behorende mallemolen van ziekenhuisbezoeken plus vijf onverwachte verhuizingen.
Het was gekkenwerk! Als ik in Frankrijk ben is dat een gepasseerd station, het
was zo, maar ik ga verder en probeer vol overgave iets te maken van mijn nieuwe
leven.
Uitzicht op Athez
Terug in Nederland was er plotseling de confrontatie met degene die ik was toen
ik vertrok: dat andere mens, iemand die lange wandelingen maakte en romantische
ideeën had over een leven als schrijver in
Frankrijk. Ik maakte me illusies… Soms
buitensporig, soms niet, maar ze waren er, de dromen over andere tijden, een
nieuw leven en van veel dingen dacht ik dat ze nog moesten komen. Ik verwachtte bijna niets
van wat er in werkelijkheid op me af is gekomen.
Nu ik hier een tijdje meedraai, als Nederlander in Frankrijk, blijkt dat
dat voor iedereen geldt die zich hier permanent vestigt. Ook al ken je de
streek goed, de mensen, heb je zelfs al vrienden gemaakt: je weet niet goed waar je aan begint. Je dendert dit land binnen met je
Nederlandse efficiëntie en mentaliteit
van ‘ff wat regelen’ maar merkt al snel dat het niet werkt.
Fransen zijn niet efficiënt, althans de meesten niet, ze nemen omwegen voor ze een doel bereiken. Ze
stellen daarbij ook geen vragen - behalve als ze je beter kennen - maar zijn
discreet en wachten af. Nieuwsgierig zijn ze wel en ik merk dat ik in de afwachtende
stiltes die ze tijdens gesprekken laten vallen, de neiging heb meer te zeggen
dan ik soms wil. Terwijl ik geen prater ben, maar een schrijver. Ik observeer
liever anderen dan dat ik deelneem aan een gesprek. Ik let op iemands gezicht,
hoe dat beweegt als hij praat of wat zegt de blik die zich afwendt, wat gaat er in
iemand om en hoe zou ik dat op papier kunnen verwoorden?
De herfst doet liefdevol zijn intrede
Het is misschien de reden dat ik
niet van veel vragen houd. In een gesprek doe ik gewoon andere dingen dan anderen. Er zijn mensen
die graag vragen stellen, uit belangstelling maar soms ook om het niet over zichzelf
te hebben. Ik begrijp ze, dat is het niet. Zo had ik me voor vertrek naar Lochem ingesteld op vragen
van mensen die ik spontaan tegen zou komen en ik had ook al bedacht wat ik in
grote lijnen wel en niet zou zeggen. Vrienden weten wel hoe ik in elkaar steek,
daar hoefde ik me niet bij in te dekken. Het ging om de mensen die niet wisten
dat ik er zou zijn en me het hemd van mijn lijf gingen vragen over onderwerpen die ik achter me heb gelaten.
Maar... Het was niet nodig! Het hemd is me niet van het lijf gevraagd. Ik ben
zeker bekende gezichten tegengekomen maar voor ze beseften dat ik het écht was,
in levenden lijve, was ik alweer uit beeld vertrokken. En
het was verder gewoon best leuk in Nederland!
Ik heb gezien en gevoeld wat ik achter heb gelaten.
Mijn liefste vrienden heb ik in mijn hart meegenomen, ze zijn op een na al bij
me in Athez geweest en dat koester ik. Komend jaar wil ik ook de logeerkamer in
orde hebben, zo ver ben ik nog niet. Het kost tijd een huis leuk in te richten en ik heb geen haast. Teruggaan naar Nederland
hoef ik niet meer - tenzij er een noodgeval is –, reden voor nog meer rust. Ik ga de social media dit najaar wat vaker laten
voor wat die zijn en diepere rust creëren die een voorwaarde is voor een creatief leven. Want
dat is het enige waar ik me vooraf géén illusies over maakte: als ík genoeg ruimte maak om iets nieuws te scheppen, dan ís dat
er en wat er uit voortkomt zien we wel.
De weg wordt, en steeds mooier!
BeantwoordenVerwijderengr. Maarten en Therese
Ja, hopen maar dat het zo blijft..!
VerwijderenHart. groet van Sas
Fijn dat je zo thuis gekomen bent en je plek gevonden hebt.Ik hoop wel dat je af en toe wat laat horen van dit thuisfront.Doorgaan met je blog,zo kan ik je blijven volgen.
BeantwoordenVerwijderen