J'assume

    Romeo, Juliette en Régis op de Mont Robert.

Het is stil in mij vanmiddag. Wat wil je! De hondjes en ik waren er ineens, op de rotsachtige top van de Mont Robert (700 meter) waar we vanuit huis op uitkijken. En de wandeling er naar toe was veel makkelijker dan ik dacht en daarmee mijn doel veel dichterbij. Het goede nieuws is dus: mijn conditie begint toe te nemen. Eindelijk!

Het minder goede nieuws is dat ik er dus veel sneller aangekomen ben dan ik dacht. Dat leidt tot een beduusd gevoel en een lichte paniek, want welk nieuw doel kan ik nu bedenken? Er zijn genoeg varianten, ik kan proberen de tocht vanuit huis te lopen (nu had ik de auto halverwege gezet), dat ga ik ook zeker een keer doen, of we verlengen de wandeling naar Roussillon-en-Morvan, eten daar mijn favoriete geitenkaas-met-honingpizza en lopen na de lunch weer terug, ook dat ga ik zeker een keer doen. Maar het is niet hetzelfde als uitkijken over de Mont Robert met je bestraalde en geopereerde chemolijf en denken ‘wat zou ik daar graag heen lopen...’

Ons huis ligt in het midden, iets naar rechts, achter het grote gebouw van de Gîte d'Athez.

Het was niet zo dat we doelgericht liepen. Helemaal niet. Daar hadden we alle vier geen zin in vandaag. Ik wist eigenlijk niet goed waar ik was of waar ik heenging, de hondjes maakt het nooit veel uit en zo zwierven we doelloos door het heerlijk koele bos waar ik niet zo’n last heb van mijn hooikoorts. Er lagen na het onweer genoeg regenplassen voor de hondjes. Ik had wat drinken mee en een banaan. Langs het pad (een GR- route) stonden prachtige boomsculpturen; oude dikke stammen in grillige vormen. De hondjes speelden samen, het was een mooi schouwspel. Kleine Juliette van vijf maanden kan steeds meer, ze haalt nu Romeo soms in die altijd ver voor ons uit loopt. Die zijwaartse blik van Romeo! Hij liep prompt nog wat harder. Dat wordt wat als ze volgroeid is.  

Ik liep in gedachten. We gingen links en rechts en links en ach, waarom op de route blijven? Wegen met een kruis door de bewegwijzering zijn veel spannender. En zo kwamen we op een open plek in het bos met rotsen. Hier was het! De tranen sprongen me in de ogen. Ik wist niet dat ik hier daadwerkelijk een keer zou komen, op deze plek op de heuvel waar ik dagelijks van droom. Ik wist niet precies waar hij zich bevond (hij staat niet in detail op de kaart) en het opbouwen van mijn conditie ging me veel en veel te langzaam. Ik was mijn lijf al aan het opgeven, eerlijk gezegd. Nu doe ik dat niet meer, ik ga verder of ik wil of niet maar ik wil meer. Véél meer. We zien wel hoe het leven loopt. De mooiste dingen gebeuren toch onverwachts...