Wat
zou je doen als je alles kon, niet belemmerd door angsten, gebrek aan geld of ideeën dat je niet goed genoeg
bent of iets niet kunt, maar als je degene zou zijn die je écht graag wilt zijn? Geen stiekem
slap aftreksel van je eigen illusie maar dat mens van vlees en bloed dat
precies datgene van het leven maakt dat jíj belangrijk vindt? Zonder afhankelijk
te zijn van de goedkeuring of erkenning van anderen, maar puur vanuit je ziel.
Zou
je gezond willen zijn? Dat hoeft niet persé, ziek of gehandicapt kun je ook
gelukkig zijn. Rijk misschien? Geld speelt geen rol… Omringd door mensen die van
je houden? Houd je dan zelf écht van andere mensen? Dat je dingen
voor ze over hebt, er naar toe gaat als ze ziek zijn en hulp nodig? Omringd
door dieren? Kun je ze werkelijk alles bieden wat ze nodig hebben?
Ochtendritueel
Elke ochtend zit ik in alle vroegte aan het blauwe tafeltje van Gonny op het stoeltje van Gemma en stel ik mezelf dit soort vragen. Een soort afwijking. Want ik was in het verleden vaak gelukkig, op
waterpolo, mijn eerste vriendje, met een nieuw baantje dat ik kreeg, een echte relatie,
toen ik studeerde, toen ik mijn eerste les op school had gegeven, mijn eerste
klacht afgehandeld bij Air France enz. Ik was elke keer korte tijd gelukkig omdat
ik dacht dat ik gevonden had wat ik zocht. Het
idee dat ik gevonden heb wat ik zoek maakt mij dus blijkbaar gelukkig. Dat
ik mijn plaats in de wereld ken en universele liefde ervaar en van daaruit
handel naar alle andere levende wezens (mens en dier) die ik op mijn weg
tegenkom.
De
laatste tijd merk ik dat ik veel vakjes aan kan kruisen, ik ben blij omdat
ik in Frankrijk woon, het hier prachtig is, ik de rust en ruimte voel die ik in
Nederland miste, ik kan hier elke dag doen wat ik van nature heerlijk vind:
Frans spreken. Ik kan wat groente verbouwen en ik heb zelfs kippen die lekkere
eitjes leggen en geitjes die vrolijk kwispelen als ik met verse takjes vol blaadjes aan
kom. Ik kan er voor de mensen zijn als die mij nodig hebben want ik ben in de
buurt. Ik kan anderen helpen met de Franse taal of taalbarrières opheffen door te tolken.
Dat zijn allemaal waarden en dingen die ik belangrijk vind maar die gelden voor
veel mensen en voelen niet authentiek, behalve mijn manier van Frans spreken misschien.
De eerste vlinder die ik vastleg
Mijn hondenleven maak ik zichtbaarder door foto's en filmpjes te delen op social media. Deze manier van leven betekent voor mij dat ik er niet alleen voor mijn honden ben maar ook elke dag iets met ze doe dat ze gelukkig maakt. Het zijn namelijk precies die dingen die mijzelf óók gelukkig maken: wandelen, zwemmen, nieuwe plekken verkennen en kennismaken met andere honden. De wereld vanuit honden bezien is jezelf verrijken. Dit heb ik met mijn eerste hondje U.W.O. geleerd en het is alleen maar sterker geworden toen ik Régis als eerste puppy kreeg en daarna Romeo en nu Juliette. Hiermee kom ik op een ander belangrijk punt: de wereld mooier maken. Want dat is de reden dat ik wil doen wat goed voelt; Frans spreken, schrijven en een hondenleven leiden. Dat klinkt vanzelfsprekend maar dat is het voor mij niet...
Want ik
ben vaak beperkt geweest door wie ik ben. Ook dat zie je niet als ik dingen doe
die me wel liggen, maar geloof me; het is een groot deel van mijn leven heel anders geweest dan vandaag de dag. Hoe ik in elkaar steek betekent dat er achter mijn sociaal
wenselijkheid en vriendelijkheid een grote verlegenheid en warrige gevoelswereld schuilgaat die ik moeilijk
uit en die me nog altijd weleens blokkeert. Ik heb in de loop der tijd geleerd hier beter mee om te gaan, ik schreef
altijd al maar ben daarnaast gaan schilderen en weet nu ik wat ouder ben beter ruimte te
maken voor mijn gevoelens, het blijft echter een heikel punt. Ook dat geldt
voor meer mensen maar ik heb hier helaas in extremere mate last van.
Romeo, Juliette en Régis drogen op in de gemaaide wei na Juliettes eerste zwemles, Anost op de achtergrond
Met deze stelligheid is dit een beetje ander blog geworden dan de voorgaande. Misschien heeft de tijd iets in
mij veranderd, of het ene moment is het andere niet. Ik ben altijd persoonlijk in wat
ik in mijn blogs schrijf, vandaag helemaal. In mijn
romans viert de fantasie meer hoogtij, maar altijd doorspekt met dingen die
werkelijk gebeurd zijn. Laat ik mezelf de komende tijd nog maar meer toestaan om minder eenzaam te zijn en me meer te verbinden met goede dingen, meer tijd te besteden aan dat wat
voor mij goed voelt, los van de mening van anderen. Dus mochten jullie me missen: ik leef in plezierige stilte met de liefste honden van de wereld en
ik werk hard aan mijn tweede roman. Als dat geen geluk is?
Jij schrijft waar ik naar verlang. Thuis bij mezelf in een hondenleven. Werk er aan.....ik ontdekte dat ik te hard werkte en zo steeds verder wegraakte van mijn doel. Las je blog met natte ogen. Zoveel rake openheid dank je wel...ik vetveel me nu heerlijk
BeantwoordenVerwijderen