Ik weet niet goed of de ontheemding die ik voel het
meest te maken heeft met mijn emigratie of met de kanker die tegelijkertijd ontdekt
werd. Maar het is een feit. Ontheemding, iets heel anders dan onthechting want
ik voel me zeer gehecht aan mijn dieren of mensen om me heen. En aan pizza met verse
geitenkaas, honing en citroen, hoewel je daar ook een ander woord voor zou
kunnen vinden. Het is ook iets anders dan ontworteling maar dat komt in de
richting. Toch is ontheemding het beste woord. Niet in de zin van 'Unheimlich'
maar echt diepe vervreemding van huis en haard. Wat in mijn geval ook klopt als
ik terugdenk aan afgelopen jaar.
Het is niet eenvoudig om een nieuw leven in
een ander land op te bouwen, echt niet. Mijn emigratie is absoluut niet vlekkeloos maar toch
redelijk voorspoedig verlopen, binnenkort komt hopelijk ook mijn Franse kenteken
met de nummerplaten en is alles rond. Dat de dingen hier lang duren wist ik maar
dat is niet iets wat je fundamenteel verandert waardoor je een ander mens
wordt. Je leert er hoogstens van geduld te betrachten en dat komt altijd wel van pas.
Het is de kanker die het gedaan heeft. De kanker heeft
voor mijn gevoel van ontheemding gezorgd. De kanker heeft ervoor gezorgd dat ik
steeds vaker zit te huilen omdat ik niet meer weet wie ik ben, wat ik kan en
wat ik moet doen om verder te kunnen. Ik
weet niet hoe ik mijn leven op moet pakken want ik had nog geen leven hier.
De stilte van de Morvan maakt mijn voelsprieten alerter, mijn huid is een grote
spons, die duizend keer beter dan vroeger de omgeving en de natuur absorbeert.
De kanker maakt dat ik het elke dag drukker met mezelf krijg, waar ik helemaal
geen zin in heb. Het is veel makkelijker en fijner je met andere mensen bezig
te houden. Met schrijvers. Met Morvanse huizen. Met nieuwe hobby’s. Met wat dan ook… Maar soms ben je langere
tijd aan een gevoel overgeleverd en is het goed ‘ermee te zitten,’ te analyseren waar het
vandaan komt en vooral te bedenken op welke manier je er verder mee kunt komen.
Daar had ik de meivakantie in de Auvergne voor nodig.
Juliette, Régis en Romeo bij de Cascade de la Pisserote
Op Aire les Biefs bij Rudolf&René ben ik vijfenveertig
geworden. Vijfenveertig jaar! Een jaar geleden toen ik de diagnose borstkanker kreeg had
ik niet gedacht dat ik dat zou halen en het is toch gelukt. Of ik er blij mee
ben weet ik eigenlijk nog niet. Want ik weet gewoon veel dingen niet, op dit
moment. Maar ik denk het toch wel. Want de tijd schrijdt voort, strooit hier en daar
met haar inzichten en ach, het gebeurde toch gewoon, mijn verjaardag, dat ging
vanzelf. En we hebben een hele leuke avond gehad met heerlijk Indisch eten van
Rudolf. De dag erna was het Bevrijdingsdag. Ik had lang genoeg
met mijn ontheemding binnen gezeten, de hondjes en ik trokken erop uit. Het was
een heerlijke dag, de wolken verdwenen en de zon scheen volop.
Ik reed naar de Cascade de la Pisserote, een paar
kilometer bij het gehuchtje Les Biefs vandaan. Vijf jaar geleden had ik
dezelfde wandeling gelopen, toen met mijn eerste hond U.W.O. en de jongere Régis, nu met dezelfde Régis, Romeo en de kleine Juliette.
Het was nog vroeg toen we op de weg een jonge ree zagen ronddwalen. De hondjes op
de achterbank piepten van opwinding, ik remde en het diertje probeerde op
wiebelige poten weg te rennen. Naast de weg was er echter alleen een diepe
afgrond maar verderop schoot ze het struikgewas in. De weg kwijt… dat kwam me bekend voor. Ook
de zware rugzak tijdens het wandelen voelde vertrouwd. De banden schuurden langs het
litteken onder mijn oksel waar in oktober de lymfeklieren verwijderd zijn en het
pad leek steiler dan ik het me herinnerde. De ontheemding sprak mij weer aan: wat
doe ik hier? Wat zoek ik toch... en... Waarom?
Bij de waterval aangekomen was er wonder boven wonder verder niemand.
Het is een toeristische trekpleister maar we hadden geluk. We sprongen jolig over
de rotsblokken en ik ondersteunde Juliette die nog wat moeite had met haar balans.
Ja, wie ondersteunt wie nu eigenlijk in deze periode? Mijn lieve kleine zachte meisje
van pas vier maanden doet het zo goed tussen haar grote broers… Ze wéét gewoon alles, die felle lichtblauwe
ogen kijken mij soms diep indringend aan, ik hoef niets te zeggen, wij zijn dames onder elkaar.
Gelukkig maar want jezelf verstaanbaar maken was ter plekke onmogelijk.
Het water stroomde hard na alle regen en maakte een hels kabaal. Alles stroomde op dat moment, ook de zonnestralen door de nog kale bomen en
er was niets wat ik anders kon doen dan ondergaan wat er te ondergaan viel. Openstellen betekent overgave. Er viel mezelf ook niets meer uit te leggen. Ik was klaar met denken en analyseren. Alleen
met mijn drie trouwe vrienden ging ik op in de natuur. Een rots
in de stromende rivier. Bevrijdingsdag. Hartverscheurender dan ik toen deed kan een mens niet huilen en dat was precies wat ik nodig had.
Een Nederlandse moeder en dochter met twee leuke honden voegden zich later bij ons. Ze hadden koffie en eclairs mee en zo hebben we lang zitten praten over het leven. Deze foto hebben zij gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten