Brakke grond

Het is winter met van die mooie ijsbloemen op de vensters van mijn jeugd. Het decor is net als ik drastisch veranderd. In een zomer ben ik vijf jaar ouder en met mijn vierenveertig jaar door de chemotherapie in de overgang gekomen. Dodelijke cellen verdwenen als sneeuw voor de zon waar gaandeweg nieuwe voor terugkwamen. Ach, ieder gezond mens wisselt elke dag al zoveel cellen dat je bij het naar bed gaan nooit dezelfde persoon bent als die je was toen je opstond, zo las ik laatst. Een geruststellende en verontrustende wetenschap.

In de winter sterft de natuur, alle uiterlijk vertoon verdwijnt. Resten groente in de moestuin vriezen dood; er ligt nu alleen nog een verpapte en snotterige massa. Zelfs de geitjes lusten het niet ook al doen hun gemekker en verlangende blik het tegendeel geloven. Mekker maar meisjes, daar krijg je het lekker warm van… Een paar vrolijke bokkensprongen is het antwoord.

De bomen laten hun contouren zien, kwetsuren in de vorm van slaphangende takken en plekken waar de bast heeft losgelaten liggen bloot. De grond in de bossen en op de velden ligt brak te wachten op nieuws, maar er gebeurt voorlopig niks. De lente is nog nergens te bekennen, er valt niets te planten of uit te dragen. Dit is de tijd voor bezinning, voor terug naar je wortels voor het verkennen van de diepte op de bodem van je ziel. Los van emoties, los van gedachten of gevoelens voltrekt zich vanzelf de levensstroom die altijd haar weg vindt, als water dat in de bedding van een rivier stroomt. Het is het beste om deze dagen zorg te dragen voor die bedding, voor jezelf, voor je lichaam en je ziel. Dat is alles wat we in de winter hoeven te doen. Herinneringen en ervaringen zullen humus worden, voedsel voor de nieuwe lentekiemen en levenskracht om in de zomer te kunnen bloeien.

Ik sleep me door de laatste dagen van de drieëndertig bestralingen. Het medisch doel is bijna bereikt, de borstkanker verwijderd, hoera! maar... ergens tussen het Nederland dat ik op 25 april 2016 verliet en dit Frankrijk waar ik nog niet veel heb op kunnen bouwen is de langspeelplaat waarop ik danste blijven hangen, in een onbekende groef van bijna negen maanden waar ik de naald nu abrupt uit moet zien te krijgen. Alles wat door de ziekte uitgesteld is wacht op me: afronding van mijn emigratie, de Franse belastingdienst, het invoeren van mijn auto, de tandarts, afspraken met vrienden, Franse les, La vie en rose die in mijn hoofd al uit zijn voegen barst, de publicatie van mijn eerste dichtbundel Zinspelingen, de housewarming, kippen enz.

Nu het einde nadert vliegt het besef van wat er gebeurd is me aan. Er moest een doel bereikt, genezing. Wat rest is vermoeidheid. Dit ken ik nog niet, zó moe ben ik nog niet eerder geweest... Ik zak daarom nog maar even lekker onderuit in de verzorgende kom van de zorg waar ik geleerd heb me over te geven aan ervaren handen.

De lente komt vroeg genoeg.