dinsdag 23 augustus 2016

In de Franse taxi

Niets heerlijkers dan je 's zomers met een luxe auto laten vervoeren over de vele groene bochtige wegen die Frankrijk rijk is, airco aan en genieten van de mooie uitzichten en smalle straatjes in de pittoreske dorpjes, het schiet niet op maar wat maakt het uit, het is immers vakantie? Ik kan zeggen dat zo'n autorit na een chemokuur ietwat andere sensaties teweegbrengt dan bij de doorsnee Nederlandse toerist, en dan druk ik me nog netjes uit. Toch behoren deze tochtjes gek genoeg tot de leuke kanten van de behandeling van mijn borstkanker.






Want als je op het Franse platteland woont en aangetast bent door een A.L.D. (une Affection de Longue Durée) dan heb je recht op ziekenvervoer. De chauffeurs zijn vaak ook ambulanciers die weten wat ze moeten doen als de vervoerde patiënt onwel wordt, flauwvalt (zoals ondergetekende direct na haar eerste chemokuur), overgeeft of anderszins onderweg medische zorg nodig heeft. Het taxibedrijf dat mij sinds begin mei vervoert heeft tien chauffeurs in dienst en is van twee broers van mijn leeftijd; Manu en David. Zo maakte ik afgelopen maandag kennis met de tiende chauffeur voor de rit van Anost naar het Hôpital privé Sainte Marie in Chalon-sur-Saône voor mijn 'ponction biopsie thyroidienne en radiologie' oftewel 'echogeleide schildklierpunctie.' De andere negen had ik reeds ontmoet, sommige zelfs al meerdere keren. In hun werkomschrijving staat dat de patiënt in een zo ontspannen mogelijke staat op de bestemming afgeleverd dient te worden... En dat gebeurt!

Er zijn maar weinig onderwerpen die niet de revue passeren tijdens deze bijzondere ritten die in mijn geval anderhalf uur heen en anderhalf uur terug duren. Tijd genoeg om uitgebreid Frans te praten. Ik weet dan ook inmiddels alles van nachtvissen (wees gerust medeleden van de Partij voor de Dieren: niet alle Franse vissers zijn barbaars, want als ik uitleg dat vissen net als andere dieren gevoel hebben, dan krijg ik te horen dat ze eerlijk gezegd liever niets vangen, het gaat vooral om de rust en het overnachten in een bos aan zo'n stil meertje waar ik me alles bij voor kan stellen, wie weet ga ik nog weleens mee), rugby, een favoriete sport van de Fransen, het leven als vrijwilliger bij de lokale brandweer, het leukste café in Autun (altijd handig voor als ik weer lekker aan de alcohol mag), Rammstein (gelukkig had ik deze groep in 1996 live op Torhout Werchter gezien en kon ik erover meepraten), Europa, de Franse politiek en het terrorisme, de veranderende Franse maatschappij, een bescheiden lijst van ongelukken, verkeersboetes en incidenten tussen de gendarmerie en één van de jongste chauffeurs (waarna ik iets minder rustig naast hem zat), de papierwinkel bij banken, verzekeringen enz. (dit naar aanleiding van mijn ervaringen als buitenlandse waarbij herhaaldelijk door de taxi klinkt, dan wel door mij dan wel door de chauffeur: 'Oh les papiers!' met het bijbehorende handgebaar dat pure wanhoop uitdrukt), de actualiteiten zoals de Brexit, de aanslagen in Nice, maar ook de manier waarop de meeste Fransen met hun hond omgaan (werk aan de winkel voor als ik beter ben?), het nieuwste van het nieuwste op woningdecoratiegebied (ik ben nu gelukkig overtuigd dat die ene muur in mijn nieuwe huurwoning met het fotobehang van een Alpenlandschap met besneeuwde bergtoppen écht helemaal in is, hij is ook geweldig en hoe toepasselijk voor wie mijn roman Stille taal gelezen heeft!), alle mogelijke aspecten die bij kanker komen kijken en hoe menigeen daar verschillend mee omgaat (hoe vaak ik al niet 'il faut garder le moral, toujours, sinon vous êtes perdue Madame Kruize' heb gehoord en ja ja, ik houd de moed er heus wel in, *zucht*), hoe sommige bekenden van de patiënt niet bekend zijn met een ziekte als kanker en dus ook niet weten hoe ze moeten reageren en anderen die er maar al te bekend mee zijn, er zich juist weer teveel tegenaan bemoeien, wat je daar zelf het beste aan kunt doen en tot slot hét favoriete onderwerp van allen: de bureaucratie en dan met name het hoge aantal ambtenaren (zeven miljoen Franse ambtenaren wat gemiddeld ook het hoogste aantal van de Europese landen schijnt te zijn, maar ik heb het niet gecheckt), mensen die dus nooit werken, alleen maar vakantie hebben en altijd overal op tegen zijn waardoor de nodige veranderingen voor minder bureaucratie en om zaken efficiënter te laten plaatsvinden er nooit doorkomen.




Kortom, leuke interessante gesprekken en dat allemaal dankzij mijn verrekte borstkanker waar ik begin mei, een week na mijn verhuizing vanuit Lochem, natuurlijk helemaal niet op zat te wachten maar zoals zo vaak in het leven lopen de dingen anders dan je denkt. Ach, het houdt de vaart erin... Want voor we het weten is het 2017 en is mijn behandeling op een hormoonkuur na, ten einde. Ik weet nu al dat ik het aangename gezelschap van de chauffeurs ga missen, zeker na mijn operatie half oktober waarbij ze de tumoren verwijderen, en na half november wanneer ik dertig bestralingen krijg, gedurende zes weken, vijf dagen in de week wat neerkomt op drie uur per werkdag in de taxi. Het duurt nog lang maar ALS het zover is en ik EINDELIJK mijn pendaison de crémaillère aan kan kondigen, dan weet ik één ding zeker: ik nodig ze allemaal uit, die leuke werknemers van taxibedrijf Brague uit Autun in de Morvan!   


11 opmerkingen:

  1. Wat heb je dit prachtig geschreven en wat een enorm belangrijk gegeven dat je zelf de keuze kan maken hoe je om gaat met dingen die op je pad komen.(hoe wreed die ook zijn) leerzaam.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heb je dit prachtig geschreven en wat een enorm belangrijk gegeven dat je zelf de keuze kan maken hoe je om gaat met dingen die op je pad komen.(hoe wreed die ook zijn) leerzaam.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi verwoord. Toitoi en hoop je zodra je puf hebt weer alive and kicking te spreken. Bisous.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi verwoord. Toitoi en hoop je zodra je puf hebt weer alive and kicking te spreken. Bisous.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ja, dat kom ik zeker weer langs Agnes!! Dank je wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat vind ik dat toch knap van je Saskia om in deze moeilijke periode steeds weer de positieve dingen eruit te halen...zoals nu weer zoals je dit verhalend vertelt...ik vond het weer leuk om te lezen...helaas is de reden minder leuk....weer heel veel toi toi gewenst joh!
    Lieve groeten van Marja

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Saskia ik " denk" dat ik het begrijp. Groet van Maarten.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vast wel Maarten, ik heb gewoon zin in een feestje als alles achter de rug is. Xx

      Verwijderen
  8. Ha Saskia , zoals beloofd. Ik kom tot de ontdekking dat ik dit blog al gelezen heb....wrs door zkh opname niet gereageerd heb. Weer ontdaan van alle slangen en thuis bij Max alsnog.
    Wat schrijf je toch op een fijne haast poëtische en niet van humor gespeende stukjes.
    Ik lees ze net veel plezier ondanks de rden dat je die autoritten nodig hebt. Nu de laatste chemo achter de rug de eerste berg ligt achter je. Een een fikse tour te gaan van doorleven en door leven. Klinkt makkelijk maar ik weet wasr ik over praat.
    Niks kostbaarders dan gezondheid. Toy toy voor de komende tijd

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn dat je ook weer thuis bent, niks voelt als meer thuis zijn dan als je hond er is... Dat heb ik ook geleerd de afgelopen maanden. Enne... dank voor je leuke woorden Dimph!!

      Verwijderen