dinsdag 28 juni 2016

De bij


In de gîte van Maja en Jo in La Chaume, een gehuchtje op drie kilometer afstand van Cussy-en-Morvan, vliegt een dikke bij naar binnen. Wanhopig slaat hij met zijn vleugels tegen een van de hoge dakramen waar vele vliegen, wespen en bijen vóór hem ook geen uitgang maar de dood vonden. Bijen denken niet genoeg na. Het gezoem en geklapwiek van zijn voorgangers maakte me de afgelopen dagen niet onrustig. Zielig vond ik het wel, al die insecten die onder mijn ogen uitgeput naar beneden vielen. Ik zou de deur dicht kunnen doen maar het is zomer en dan ben je blij dat de deur open kan. Zéker na een extreem regenachtig voorjaar.


  Op deze vroege vrijdagmorgen verdraag ik het geluid met moeite of deze bij produceert meer lawaai dan zijn voorgangers en daarom valt het me meer op. Ik weet het niet. Het maakt me bang. Vandaag ben ik die bij, nu nog niet maar straks, gekluisterd aan de gekleurde zakjes van mijn tweede chemokuur in die grote glazen kooi van mijn kamer, op de ‘Hospitalisation de jour’ de derde etage van het William Morey ziekenhuis in Chalon-sur-Saône. Je zult mij daar niet tegen de ramen zien slaan, wegrennen of horen gillen. Ik wéét ook dat mensen in ziekenhuizen over het algemeen eerder het leven vinden dan de dood. Maar ik zou het wel heel graag willen. Vluchten. Rennen. Schreeuwen. Me uit het keurslijf van deze behandeling wurmen, verder leven zonder borstkanker, zonder dat er iets moet en mét haar. Ik zou willen dat de dingen weer zijn zoals ze waren. Meer niet.

  De bij is - terwijl ik dit typ – nog steeds in hevig verzet tegen de – in zijn ogen – opsluiting. Het kost hem al zijn energie. Als hij na zou denken, zich berusten in zijn lot, dan zou hij lager vliegen, het open raam vinden en rustig naar buiten zweven, terug de wijde wereld in, waar de bloemen en andere bijtjes op hem wachten.




In mij staat er naast de angst altijd een raampje open, ook al is het soms op een kier. Verbeelding is een uitgang. Ondanks dat ik na de tweede kuur opnieuw geveld ben door intense vermoeidheid, mijn geest beneveld is geraakt en mijn aderen gevoelsmatig uitpuilen van het toegediende gif, ergens is er altijd een gaatje waar ik door naar buiten kijk. Dat doorkijkje heb ik vooral gevonden door een roman te leren schrijven. Ik kon het al, schrijven, maar niet in een structuur, met personages die zich ontwikkelen, met een begin en een einde en vele keuzes om te maken. Ik wist niet dat je als romanschrijver vooral moet kunnen lezen. Keer op keer je eigen werk doorlezen, veranderen, bijstellen, zinnen anders opschrijven en het allerbelangrijkste: je verplaatsen in de lezer in plaats van alleen maar in je eigen (vaak simplistische) gedachtegangen ronddwalen. Geen werk heb ik vaker gelezen dan mijn eigen roman en ik lees snel en veel. Een boeiend proces is voorbij.

  Want vandaag, 28 juni 2016, heb ik mijn debuut Stille taal gepubliceerd op het platform van Brave New Books. Over een aantal dagen kan het besteld worden, de mensen van BNB lezen natuurlijk eerst zelf de nieuw gepubliceerde boeken. Ik hoop dat andere mensen het vanaf 1 juli 2016 kunnen bestellen, dat is een mooie datum, vlak voor de zomervakantie. Op de omslag staat een ISBN nummer, het ontwerp is ongeveer wat ik bedacht had en de inhoud klopt naar mijn idee. Ruim twee jaar werk ligt voor me...

  Het eerste exemplaar heb ik weggegeven aan een speciaal iemand: mijn oudste zus Marike heeft het fictieve verhaal over twee zussen verbonden door Stille taal gekregen. Zij had nog geen proefversie gelezen en is erg nieuwsgierig. Dat is leuk. De publicatie van Stille taal maakt dat in mij de ramen, deuren én luiken wagenwijd openstaan naar de buitenwereld en ik wens dat mijn debuut toekomstige lezers net zo zal verrijken als het schrijven mij gedaan heeft. Nu kan ik er niets meer aan doen behalve zwaaien en zeggen: Dag Stille taal, daar ga je...

8 opmerkingen:

  1. Mooie verweven beschrijving Saskia de metafoor van de bij en de mens. Beiden hopend op bevrijding.
    Good luck deze en volgende dagen. Ben heel benieuwd naat Stille Taal. Ik hou namelijk van stille innerlijke taal.
    Toy toy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie verweven beschrijving Saskia de metafoor van de bij en de mens. Beiden hopend op bevrijding.
    Good luck deze en volgende dagen. Ben heel benieuwd naat Stille Taal. Ik hou namelijk van stille innerlijke taal.
    Toy toy

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Proficiat met de geboorte van je boek, nu mogen je woorden met de vlinder uitvliegen. Ik kijk er naar uit.
    Mooie foto van jou, met boek en vlinder op de achtergrond. Weer een mooi verwoord blog. Ik leef met je mee, en wens je veel kracht om de chemo's te doorstaan. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik hoop dat je het mooi vindt Ans, straks valt het tegen!! Liefs van Sas

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Saskia
    Het verhaal van de bij bij jou op de kamer in het hospitaal...wat treffend en van al die korte verhalen kun je straks een mooie bundel uitbrengen om te vieren dat de kanker uitje leven is.
    Blijf strijdvaardig hoor je kunt het
    Hartelijke groeten ook van Diederik en Luna

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hoi Saskia
    Het verhaal van de bij bij jou op de kamer in het hospitaal...wat treffend en van al die korte verhalen kun je straks een mooie bundel uitbrengen om te vieren dat de kanker uitje leven is.
    Blijf strijdvaardig hoor je kunt het
    Hartelijke groeten ook van Diederik en Luna

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat ontroerend geschreven Saskia waarin je jezelf vergelijkt met een bij die opgesloten zit, ik wil je weer heel veel kracht toewensen met de tweede kuur. Ik heb bewondering voor je en ik denk dat het schrijven een hele mooie uitlaatklep voor je is. Liefs Marja

    BeantwoordenVerwijderen