woensdag 15 juni 2016

Chez Sas


De tuin van de pastorie staat vol wilde bloemen. Vooral klaprozen, kletsnat van de regen die vannacht weer gevallen is en de tere blaadjes aan elkaar plakt. De zwarte harten kijken me radeloos aan. Vliegen en wespen roven het zaad. Ik voel me bijna schuldig maar ik kan er ook niks aan doen, het leven kent niet altijd genade. Zelfs niet in en om de Franse Pastorie in Cussy-en-Morvan… Of toch? De mussen bekvechten luidruchtig in de mooie meiboom voor het balkon. De mist trekt op om wat zon door te laten, waterig brengt ze een belofte voor me mee en ik luister.



De Franse Pastorie van Gonny Kruisdijk is een prachtig huis doordrongen van pastorale sfeer op een fijne plek midden in het dorp en het dorpsleven. De beelden van mijn leven in Frankrijk zagen er echter anders uit, die speelden zich niet af midden in een dorp, maar aan de rand van een dorpje op het eind van een doodlopend weggetje. Daar waar de stilte je overweldigt zodra je je deur opendoet, zonder dat er auto’s rijden of mensen je kunnen zien. Toch ben ik hier terechtgekomen en tot op de dag van vandaag ben ik daar dankbaar voor. 

  Afgelopen winter in Nederland dacht ik vaak aan Frankrijk. Terwijl de nieuwbouw achter de Heggerank uit de grond werd gestampt groeide mijn verlangen naar rust. Ik kreeg vaak een klein wit huisje voor ogen, een tuintje eromheen, ver uitzicht op de heuvels en de lucht. Het lag aan het eind van een weggetje dat verdwijnt in de natuur.



Iedereen weet inmiddels dat mijn Franse start er anders uitziet dan verwacht. C’est la vie. Ik wil niet afwachten tot mijn borstkanker volledig behandeld is om te gaan doen waar ik voor gekomen ben: schrijven en Franse les geven aan de Nederlanders en Engelsen die in de Morvan leven. Mijn roman Stille taal is onderweg naar de wereld, ik hoop een dezer dagen het startschot te geven zodat iedereen die het wil lezen, het zelf kan bestellen. Ondertussen werk ik weer elke dag aan La vie en rose of de keerzijde van het bestaan.


  Het is altijd leuk om te denken dat dingen zo moeten zijn als ze zijn. Ik riep zelf regelmatig: ‘Ja natuurlijk gebeurt dit of dat. Dat moet zo zijn!’ Maar nu weet ik het niet meer. Mijn borstkanker kent geen reden anders dan dat ik meer op mijn lichaam en mijn gezondheid kan letten dan ik vroeger deed. Wellicht is dat de winst. Maar de behandeling maakt me moe, mijn conditie gaat rap achteruit en ik word week door de afbreuk van mijn gezonde cellen. Nog een week voor mijn haar uitvalt, ik heb vijf chemokuren voor de boeg. Is daar een goede reden voor?

  Tijdens mijn korte periode in de pastorie heb ik veel fijne, lieve mensen ontmoet. Ze verrijken mijn leven en… hebben me op het spoor gezet dat leidt naar dat kleine, witte huisje waar ik van droomde. Ik ga er binnenkort wonen, aan de rand van Cussy-en-Morvan, dichtbij die lieve mensen die ik ontmoet heb, aan het eind van een weggetje dat verdwijnt in de natuur. Omdat ik het gedroomd heb en het ergens al wist. Daarom.

9 opmerkingen:

  1. Wat geweldig! Succes en sterkte XX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heerlijk dat sommige dromen toch uit kunnen komen, ik zeg daarom 'blijf dromen'!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Follow your dreams, blij te horen hoe je je leven herpakt en dat je omringd bent met lieve mensen. Mooi geschreven blog trouwens. Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat mooi geschreven en zo fijn dat je droom uit mag komen

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat mooi geschreven en zo fijn dat je droom uit mag komen

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat kun je dat prachtig verwoorden Saskia, ik kijk uit naar je nieuwe boek en vind het ontzettend moedig dat je toch alvast wilt beginnen met het geven van Franse les.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Prachtig verwoord Saskia, krachtig ook. Heb Vertrouwen en blijf je dromen volgen. Patty

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik wens je heel veel goeds en liefs in je kleine paradijs!
    Heel veel sterkte met je behandelingen.
    Justine

    BeantwoordenVerwijderen