woensdag 11 mei 2016

Vrij





De chirurg in het William Morey ziekenhuis in Chalon-sur-Saône is zo’n man die je héél diep in de ogen kijkt en dan iets belangrijks zegt. Ik lag met ontbloot bovenlijf te wachten op de biopsies, hij kwam binnen, keek me diep in de ogen en zei: ‘Il faut qu’on se batte’ gevolgd door: ‘D’accord?’

  Ja, wat doe je dan? Of ik wil vechten tegen de kanker? Ik wil helemaal niks, maar het moet.

  De chirurg is een vlotte jonge man waar verpleegsters als vlinders omheen fladderden die mij tussen de bedrijven door zeiden dat ik geluk had (hé, daar heb je het weer!) dat ik bij hem terecht ben gekomen. Los daarvan heb ik een zwak voor mensen die je aan durven kijken, in alle eerlijkheid laten zien wíe ze zijn. Contact maken vanuit je ziel is een van de engste dingen én een van de mooiste. Want zo voelde het gek genoeg gisteren op die behandeltafel.

  Die verbondenheid voelen hoeft gelukkig niet alleen via fysieke aanwezigheid, we kunnen anderen ook voelen terwijl we elkaar niet in de ogen kijken. Daar moeten we ons voor openstellen en in geloven, maar iedereen kan het. Vraag me niet hoe het kan maar daar ben ik van overtuigd...

  Vanaf het moment dat het woord borstkanker viel, besloot ik al geen tijd meer te verliezen en mijn debuutroman zelf uit te gaan geven. Juist nú. Juist nu er bij mij een strijd tegen een ziekte losbarst waar ik me niet klein door wil laten krijgen. En Stille taal is een stille kracht. De verspreiding van mijn roman zal die kracht doen toenemen bij wie het wil voelen.

 
Donkere wolken pakken samen maar in de tuin van de Franse Pastorie schijnt de zon. Dit is mijn rustplaats, mijn toevluchtsoord, een plek om te herstellen. Ik ben hier niet voor niets. (Foto: Cussy-en-Morvan, 11 mei 2016)



Zowel in Stille taal als in de roman die ik nu schrijf La vie en rose of de keerzijde van het bestaan hebben de hoofdpersonen een grote drang om te handelen. In Stille taal wil Anna haar zus Eva - die van huis is weggelopen en met wie ze geen contact meer heeft - laten weten dat ze vroeger haar dagboeken heeft gelezen. La vie en rose of de keerzijde van het bestaan wordt geschreven door een van de hoofdpersonen die borstkanker krijgt en daarmee op het laatst de liefde van haar leven (een Amsterdamse kunstschilder) wil geven wat hij zelf tijdens zijn leven niet kon maken: een literair zelfportret. (Ik hoop niet dat ik alles zelf krijg wat ik mijn hoofdpersonen toedicht maar dit terzijde!)

  In mijn romans heeft die haast die uit liefde voor een zus of een man ontstaat dus een functie. Dat heb ik zo bedacht om de verhalen vaart te geven en de hoofdpersonen een helder doel. Het is bijzonder hoe ik nu zelf ervaar dat het zo werkt. Dat ik met de dood in ogen (als je niks aan kanker doet, doodt het je, zo simpel is het) die dingen nog moet doen die ik graag wil. Alsof ziekte écht een functie heeft... Ik geloof het en bestrijd liever naïef de mogelijke zinloosheid van het leven dan me erdoor mee te laten slepen.

  Want het kan me werkelijk niets meer schelen dat ik geen uitgeverij heb gevonden om het samen mee in de wereld te zetten. Het idee is blijkbaar niet goed verkoopbaar, soit. Het kan me ook niets meer schelen dat ik nu statistisch gezien minder lezers bereik en het kan me al helemáál niets meer schelen wie hier wat van denkt. De kanker maakt me doodziek én vrij tegelijk. Who cares?
Stille taal rules!




12 opmerkingen:

  1. Ik wens je heel veel sterkte en succes toe Saskia. Ik zal aan je denken als ik vanavond een kaarsje aan steek. Xx Ilja

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Geweldig Saskia hoe je dit oppakt. Er is een kaartje naar je onderweg, in de hoop dat de franse post het bij je bezorgen zal. Ben nog steeds zeer benieuwd naar je boeken. Liefs Ans

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuk lieve Ans! Ik ben goed bevriend met de postbode dus dat komt vast goed. Aan het boek wordt gewerkt, maar dat is nu wel duidelijk :-) en de rest zie ik wel, ik heb weinig keus. Liefs voor jou!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Veel warm liefs Saskia. Alle noodzakelijke behandelingen ondergaan en proberen door te leven hoe moeilijk en verdrietig ook.
    Ik lees kracht ,veel kracht in dit blog het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. In stille taal der verbondenheid. xxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dank je wel Dimph! Als ik zo met Stille taal bezig ben, vergeet ik het soms even dat is heel fijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi geschreven, Saskia! Schrijven doet elke schrijver voor zichzelf, met het gelezen worden komt het vast goed. Veel sterkte en inspiratie gewenst. Groet, Marja

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja dat is waar en gelezen worden zou leuk zijn... Dank je wel voor je reactie Marja! Groet van Saskia

      Verwijderen
  7. Verdorie! Rotziekte. Heb je de diagnose pas in Frankrijk gekregen? Sorry, ik volg ook niet alles ... Heel veel sterkte natuurlijk. Ik heb er ook ervaring mee. Hopelijk vind je gauw een zekere balans. Lange-afstandsknuffels van Mevrouw SchrijfTaal

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Dank voor je verhaal Wilma. Liefs terug enne... je briefje hangt nog steeds in de badkamer, ook hier: ik heb het mee verhuisd <3

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik ga je boek zeker lezen! Wat jammer dat Zidane niet meer bij je is! Maar voor haar is het mooi geweest! Ik wens je heel veel sterkte! Een knuffel ook van Femke en Beike! En groeten van stabij99!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik ga je boek zeker lezen! Wat jammer dat Zidane niet meer bij je is! Maar voor haar is het mooi geweest! Ik wens je heel veel sterkte! Een knuffel ook van Femke en Beike! En groeten van stabij99!

    BeantwoordenVerwijderen