De chirurg in het William Morey ziekenhuis in
Chalon-sur-Saône is zo’n man die je héél diep in de ogen kijkt en dan iets belangrijks
zegt. Ik lag met ontbloot bovenlijf te wachten op de biopsies, hij kwam binnen,
keek me diep in de ogen en zei: ‘Il faut qu’on se batte’ gevolgd door: ‘D’accord?’
Ja, wat doe je dan? Of
ik wil vechten tegen de kanker? Ik wil helemaal niks, maar het moet.
De chirurg is een vlotte
jonge man waar verpleegsters als vlinders omheen fladderden die mij tussen de
bedrijven door zeiden dat ik geluk had (hé, daar heb je het weer!) dat ik bij
hem terecht ben gekomen. Los daarvan heb ik een zwak voor mensen die je aan
durven kijken, in alle eerlijkheid laten zien wíe ze zijn. Contact maken vanuit
je ziel is een van de engste dingen én een van de mooiste. Want zo voelde het gek
genoeg gisteren op die behandeltafel.
Die verbondenheid voelen hoeft gelukkig niet
alleen via fysieke aanwezigheid, we kunnen anderen ook voelen terwijl we elkaar
niet in de ogen kijken. Daar moeten we ons voor openstellen en in geloven, maar
iedereen kan het. Vraag me niet hoe het kan maar daar ben ik van overtuigd...
Vanaf het moment dat het woord borstkanker viel, besloot ik al geen tijd meer te verliezen en mijn debuutroman zelf uit te gaan geven. Juist nú. Juist nu er bij mij een strijd tegen een ziekte losbarst waar ik me niet klein door wil laten krijgen. En Stille taal is een stille kracht. De verspreiding van mijn roman zal die kracht doen toenemen bij wie het wil voelen.
Vanaf het moment dat het woord borstkanker viel, besloot ik al geen tijd meer te verliezen en mijn debuutroman zelf uit te gaan geven. Juist nú. Juist nu er bij mij een strijd tegen een ziekte losbarst waar ik me niet klein door wil laten krijgen. En Stille taal is een stille kracht. De verspreiding van mijn roman zal die kracht doen toenemen bij wie het wil voelen.
Donkere wolken pakken samen maar in de
tuin van de Franse Pastorie schijnt de zon. Dit is mijn rustplaats, mijn
toevluchtsoord, een plek om te herstellen. Ik ben hier niet voor niets. (Foto: Cussy-en-Morvan,
11 mei 2016)
Zowel in Stille taal
als in de roman die ik nu schrijf La vie
en rose of de keerzijde van het bestaan hebben de hoofdpersonen een grote drang
om te handelen. In Stille taal wil
Anna haar zus Eva - die van huis is weggelopen en met wie ze geen contact meer
heeft - laten weten dat ze vroeger haar dagboeken heeft gelezen. La vie en rose of de keerzijde van het
bestaan wordt geschreven door een van de hoofdpersonen die borstkanker
krijgt en daarmee op het laatst de liefde van haar leven (een Amsterdamse kunstschilder)
wil geven wat hij zelf tijdens zijn leven niet kon maken: een literair zelfportret. (Ik hoop niet
dat ik alles zelf krijg wat ik mijn hoofdpersonen toedicht maar dit terzijde!)
In mijn romans heeft
die haast die uit liefde voor een zus of een man ontstaat dus een functie. Dat
heb ik zo bedacht om de verhalen vaart te geven en de hoofdpersonen een helder doel.
Het is bijzonder hoe ik nu zelf ervaar dat het zo werkt. Dat ik met de dood in
ogen (als je niks aan kanker doet, doodt het je, zo simpel is het) die dingen nog
moet doen die ik graag wil. Alsof ziekte écht een functie heeft... Ik geloof
het en bestrijd liever naïef de mogelijke zinloosheid van het leven dan
me erdoor mee te laten slepen.
Want het kan me werkelijk
niets meer schelen dat ik geen uitgeverij heb gevonden om het samen mee in de
wereld te zetten. Het idee is blijkbaar niet goed verkoopbaar, soit. Het kan me
ook niets meer schelen dat ik nu statistisch gezien minder lezers bereik en het kan me
al helemáál niets meer schelen wie hier wat van denkt. De kanker maakt me doodziek
én vrij tegelijk. Who cares?
Stille taal
rules!
Ik wens je heel veel sterkte en succes toe Saskia. Ik zal aan je denken als ik vanavond een kaarsje aan steek. Xx Ilja
BeantwoordenVerwijderenGeweldig Saskia hoe je dit oppakt. Er is een kaartje naar je onderweg, in de hoop dat de franse post het bij je bezorgen zal. Ben nog steeds zeer benieuwd naar je boeken. Liefs Ans
BeantwoordenVerwijderenMon Dieu!!!
BeantwoordenVerwijderenLeuk lieve Ans! Ik ben goed bevriend met de postbode dus dat komt vast goed. Aan het boek wordt gewerkt, maar dat is nu wel duidelijk :-) en de rest zie ik wel, ik heb weinig keus. Liefs voor jou!
BeantwoordenVerwijderenVeel warm liefs Saskia. Alle noodzakelijke behandelingen ondergaan en proberen door te leven hoe moeilijk en verdrietig ook.
BeantwoordenVerwijderenIk lees kracht ,veel kracht in dit blog het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat. In stille taal der verbondenheid. xxxxxx
Dank je wel Dimph! Als ik zo met Stille taal bezig ben, vergeet ik het soms even dat is heel fijn!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven, Saskia! Schrijven doet elke schrijver voor zichzelf, met het gelezen worden komt het vast goed. Veel sterkte en inspiratie gewenst. Groet, Marja
BeantwoordenVerwijderenJa dat is waar en gelezen worden zou leuk zijn... Dank je wel voor je reactie Marja! Groet van Saskia
VerwijderenVerdorie! Rotziekte. Heb je de diagnose pas in Frankrijk gekregen? Sorry, ik volg ook niet alles ... Heel veel sterkte natuurlijk. Ik heb er ook ervaring mee. Hopelijk vind je gauw een zekere balans. Lange-afstandsknuffels van Mevrouw SchrijfTaal
BeantwoordenVerwijderenDank voor je verhaal Wilma. Liefs terug enne... je briefje hangt nog steeds in de badkamer, ook hier: ik heb het mee verhuisd <3
BeantwoordenVerwijderenIk ga je boek zeker lezen! Wat jammer dat Zidane niet meer bij je is! Maar voor haar is het mooi geweest! Ik wens je heel veel sterkte! Een knuffel ook van Femke en Beike! En groeten van stabij99!
BeantwoordenVerwijderenIk ga je boek zeker lezen! Wat jammer dat Zidane niet meer bij je is! Maar voor haar is het mooi geweest! Ik wens je heel veel sterkte! Een knuffel ook van Femke en Beike! En groeten van stabij99!
BeantwoordenVerwijderen