zaterdag 7 mei 2016

Franse lente

Dit is waar ik naar verlangde:

Op het brede terras van de Franse pastorie staat een wit bankje. De verf bladdert en voelt ruw onder mijn blote benen. Achter me op de vensterbank van de salon zit poes Zidane, naast me op het bankje ligt Romeo. Niet dat er veel ruimte voor hem is, maar hij wurmt zich altijd net zo lang tegen me aan dat hij er niet afglijdt. Ik ben een geluksvogel en ruik mijn Franse lente.

De zon piept net over de heuvels aan de overkant van het dal waar we op uitkijken. Ik drink koffie en eet een paar sneetjes notenbrood met roomboter en jam van mijn moeder. Gisteravond was het laat geworden, een vriendin kwam eten met worteltjes en wijn en ik had nog prei, courgette en linzen. We konden de hele avond buiten op het terras zitten. De kerk en de Rue de l'Europe baadden als het donker wordt in dat sfeervolle zachtgele licht en in die stilte die zo heerlijk alomvattend is, op onze stemmen, het beekje en de uilen na. 




Franse lente


Ik zou hier kunnen stoppen met schrijven. De beelden die ik hierboven geschetst heb intact laten en iedereen in de waan laten dat de dingen in Frankrijk voor altijd zo zijn. Wie schrijft heeft  een verrukkelijke macht over de werkelijkheid. La vie en rose bestaat echter slechts voor een deel en voor halve waarheden koop je niets.

Want gisteren overdag moest ik met enige spoed naar het medisch centrum van Autun. Voor mijn vertrek vanuit Nederland had ik al wat knobbels in mijn rechterborst ontdekt maar de tijd was er niet meer om ze daar te laten onderzoeken dus dat zou ik meteen in Frankrijk doen. Op de mammografie en de echo staat 'afwijkend weefsel' wat tijdens een biopsie nader onderzocht moet worden. Of het borstkanker is of niet, het is niet goed en moet weg. Dit was dus NIET waar ik naar verlangde.

Een stad en een land deels verlaten maakt veel in een mens los. Naast de nieuwe kansen op zelfontplooiing (ik ben voor het eerst van mijn leven gaan zingen en dat in het wereldberoemde koor van Cussy-en-Morvan Les Amis de la Chanson!), bespeurde ik de laatste maanden iets van een nonchalante vrijheid. Ik zei ook regelmatig tegen vrienden: 'Ah joh, ik ga toch weg...'
Niet dat ik hele gekke dingen deed, maar ons vertrek maakte me losser, opener en  toegankelijker. Alsof het niet meer uitmaakte wat anderen van me zouden denken. Nu denk ik: hoe voelt iemand zich die weet dat hij het leven verlaat? Dat dacht ik vaak in het kader van mijn romans; schrijven is over leven gesproken!

Op 5 mei, Hemelvaartsdag, de dag nadat ik 44 werd, vond ik op de vide-grenier van Anost een beeldje waar ik op slag verliefd op werd. Ik moest er maar liefst €2 voor betalen maar toen ik in rap Frans protesteerde omdat het aan de achterkant beschadigd is, ging er gelukkig €0,50 af, anders had ik het natuurlijk niet gekocht. 
Ik weet niet of het Maria of Jezus is, het is een mens in overgave  en ik vond het de imposante collectie beelden en schilderijen van Gonny Kruisdijk in de Franse pastorie mooi aanvullen. Nu zie ik gek genoeg een mens die haar hart of haar borst vasthoudt.



    Overgave
  

Hoe alles constant verandert... Ik zit nog steeds op het bankje met de afgebladderde witte verf maar niets is meer hetzelfde als gisteren. Deze morgen schijnt er een licht van nieuwe feiten over ons en over mijn lichaam, naast wat ik reeds wist over mijn geest.

Een koekoek klinkt dichtbij, Romeo veert op en geeft me knufjes op mijn betraande wang zoals alleen hij dat kan. Régis heeft zich ontpopt als wijze, pastorale hond en houdt ons vanaf een discrete afstand in de gaten. Het wordt frisjes. Sluierbewolking bedekt de zon. Het lijkt verdacht veel op wat ik op de röntgenfoto's zie die binnen op de keukentafel liggen te wachten tot ik de volgende stap zet. 



















10 opmerkingen:

  1. Oh, dat is schrikken! Ben je net klaar voor een nieuwe fase in je leven, jaag je al jouw dromen na, en dan krijg je zulk naar nieuws. Ik hoop maar dat alles blijkt mee te vallen. Heel veel sterkte in ieder geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Schrik van de inhoud van je blog Saskia. Net als Femke hoop ik ook dat het meevalt. Wens je veel sterkte. Op afstand, toch in gedachten bij je...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tjee Saskia , een bizarre werkelijkheid. Niet lang wachten met de volgende stap hoor. Wijsheid en kracht xxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tjee Saskia , een bizarre werkelijkheid. Niet lang wachten met de volgende stap hoor. Wijsheid en kracht xxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lief van jullie, nee, maandag volgende stap Dimph... We wachten het af.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ....en toen bevroor het moment in stilte tijdens het Franse voorjaar, de vogels zongen en de zon kust aarzelend de huid na de winterslaap. Een nieuwe dag waarin het nooit meer zal zijn als eerst. Ver weg, maar in gedachten dichtbij Saskia...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Pfff heftig zeg, hoe dingen toch anders kunnen uitpakken. Heel veel sterkte en succes. Xx Ilja

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Pfff heftig zeg, hoe dingen toch anders kunnen uitpakken. Heel veel sterkte en succes. Xx Ilja

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik lees nu hoe het gegaan is. Alle heftige dingen komen tegelijk. Een keerpunt in je leven met een lichte en een donkere kant. Misschien niet helemaal gepast, maar het is mij op vergelijkbare wijze vergaan. In 2018 verhuisde ik naar mijn huisje met tuin. Niet lang daarna werd een voorstadium van borstkanker geconstateerd. Operaties, mijn relatie ging uit en er werd een van poezen doodgereden. In dezelfde periode heb ik mijn eigen bedrijf gestart. Dat loopt nog steeds. Dat kan dus allemaal naast elkaar. En dat wens ik jou ook toe, dat het leven veel goeds blijft brengen, óndanks!

    Veel liefs en sterkte met de behandelingen.

    BeantwoordenVerwijderen