Jij komt er wel

… is een veelgehoorde zin uit mijn leven. Aardig, bedankt maar hoezo dan? Keer op keer bleek toch dat ik ‘niet geschikt’ was? Ik en mijn honderdduizend pogingen iets van het leven te maken: als serveerster in Restaurant Tante Agaath in de Jordaan, medewerkster op de afdeling claims van Air France Schiphol, reisleidster voor Sindbad Reizen, sportteamfotograaf, eerstegraads lerares Frans, receptioniste op Franse campings, verkoopmedewerkster voor de Franse markt op de bloemenveiling Aalsmeer, hondenuitlaatster in Amsterdam-Oost, Customer Service Agent bij het Zweedse Iggesund Paperboard, reserveringsmedewerkster van British Airways, moet ik verdergaan?

‘Misschien pas je niet bij ons bedrijf, maar jij komt er wel.’

Personeelschefs lachten er zelfs bij!

Had ik iets gemist?!

April 1977

Ik kon nergens mijn ei kwijt, dat was duidelijk. Toen zelfs de verhuizing van het drukke Amsterdam naar de stillere Achterhoek me ook niet de innerlijke rust bracht die ik zocht, waren mijn mogelijkheden iemand te worden die ik niet kon zijn, uitgeput. Ik wilde dood. Hiermee was het keerpunt op mijn lijdensweg daar, eindelijk! De tijd was gekomen om mezelf serieus onder ogen te zien en dat heb ik intensief gedaan. Het was erop of eronder. En ik bleek héél anders te zijn dan ik dacht: Gevoeliger en creatiever maar vooral kwetsbaarder… Ik kreeg lucht. Er ontstond ruimte voor een ander leven dan dat waarin ik voor de werkelijkheid op de vlucht moest blijven, hoppend van baan naar baan, vriendje naar vriendje of van de ene kant van het land naar de andere of al die andere ondeugende dingen - overlevingsdrang laat niets onbenut - die mij net zo min gelukkig maakten. Er ontstond nieuw perspectief.

Paadje naar de zon, september 2015

We zijn acht jaar verder, Pays-Sas is mijn thuis. Bijles geven is leuk, schilderen is een manier om intense gevoelens te verwerken maar mijn grootste uitdaging ligt in het schrijven. Daarin komt alles samen: wie ik ben, mijn studies Frans en Algemene Literatuurwetenschap, mijn diverse werkervaring, ontmoetingen met mensen, reizen die ik gemaakt heb en niet in de laatste plaats, mijn verbeeldingskracht. Mijn debuutroman Stille taal begon met het feit van mijn zus die ons gezin heeft verlaten om haar eigen leven te gaan leiden maar eindigde in een fictief verhaal met personages die als in mozaïek de verschillende stukjes van mijn persoonlijkheid in zich dragen. Een roman schrijven is voor mij als het schilderen van een zelfportret, je maakt iets van wie je bent, zet ervaringen in een ander perspectief en verzint er vervolgens van alles bij. Het vereist vooral doorzettingsvermogen. ‘Opgeven is geen optie’ luidt de kreet van de mensen die jaarlijks de Alpe d’Huez fietsen om geld in te zamelen voor KWF Kankerbestrijding. Iedereen heeft zijn bergen te beklimmen, ik hoor regelmatig op de mijne de hoopvolle woorden van Rutger Kopland: ‘Wie iets creëert is niet gek, juist gezond!’ Hoera.

Stille taal zoekt dit najaar een uitgever. Hoe zal dat lopen? Komen er afwijzingen? Of erger nog: nietszeggende stiltes? Komt het de literaire wereld wel binnen? En wat als dat niet zo is? Maar als het wel zo is: wordt het wel gekocht? En dan, hoe reageren andere mensen er op? Vrienden, familie, bekenden, onbekenden? Kan ik de spanning aan? Terwijl de onzekerheid groeit kan ik niet méér doen dan geduld betrachten, weten dat de tijd haar werk doet en dat ik me er alleen maar aan over hoef te geven. Want dankzij het vertrouwen van Lex en mijn gevoel roept de rust van het schrijfproces van begin af aan: Je hoeft niet meer te zoeken, je bent er! En zo kregen al die mensen met hun vooruitziende blikken toch nog gelijk...