Tijd - Saskia Kruize
Wind waait om het huis, regen
klettert tegen de ramen. Het is half zeven 's ochtends en nog donker buiten. Een
herfstachtige winterdag in januari. Ik zit met een kop koffie op de bank in de kamer,
Régis ligt naast me te slapen. Romeo kijkt aan mijn voeten op het kleed om zich
heen. De minste of geringste beweging in huis daagt hem uit tot reageren. Mijn
pen bijvoorbeeld, die over het papier beweegt, trekt zijn aandacht. Ik
glimlach. Hij kijkt constant met verbazing naar de wereld. Benadert zonder
angst en met een open mind nieuwe dingen. Hierdoor leert hij snel wat prettig
is en wat niet. Dit is precies de levenshouding waar bewustzijnsgoeroes over prediken
tijdens dure cursussen. Mijn pup leert mij de wereld bekijken door ogen die
zich overal over verwonderen.
In de woonkamer heerst rust. Op de
achtergrond snort de koelkast, snurkt Régis zachtjes en spinnen de poezen op de
vensterbanken. Verder is er geen geluid. Ik zie een slagveld onder de
keukentafel, Romeo's prestatie de hele nacht door te hebben geslapen hebben we uitvoerig
gevierd. Sporen van dat feestje zijn zichtbaar. Er liggen knuffels, flostouwen,
half afgekloven kluifjes, een verdwaalde fleecedeken uit zijn bench, rubberen
botten en de oude mand van U.W.O. waar hij mee speelt. Hij duikt erin als een
kind dat net in het diepe heeft leren zwemmen, kijkt daarna triomfantelijk over
de rand of iemand het gezien heeft. Op dit moment niet, hij legt zijn kopje op
mijn blote enkel, zacht, warm en vol vertrouwen. We leren elkaar kennen, hij is
er pas twee weken. We hebben nog alle tijd voor andere feestjes.
Regelmatig denk ik na over het
begrip tijd, voor het gebruik ervan in mijn roman, maar ook hoe alles in de
natuur vanzelfsprekend weet hoeveel tijd het nodig heeft. Waarom een
sneeuwklokje in januari opkomt en niet in september. Waarom heb ikzelf altijd haast,
kom ik gemiddeld een kwartier te vroeg op afspraken en vergeet ik vaak in het
heden te leven? Altijd maar in mijn hoofd bezig met gisteren of morgen. Wil ik
mijn leven zo snel geleefd hebben? Nee. Ik wil het juist vasthouden, er volop van
genieten. Het houdt me bezig... Want waarom moeten de woorden in mijn roman soms
eerst weken sudderen voordat ze op de juiste plek in het verhaal vallen? Waarom
zie ik niet meteen welk woord in welke zin klopt of welk hoofdstuk ik beter weg
kan halen. Waarin zit precies de verandering van dat eerste en het latere moment
waarop ik dezelfde woorden zie? Het heeft alles met tijd te maken, hij doet
zijn werk. De tekst is hetzelfde en toch zit er blijkbaar een verschil in hoe
ik hem interpreteer op verschillende momenten. Ik kom er niet uit door na te denken. Ik moet de tijd nemen voor het schrijven, dat is alles. Afgelopen jaar heb ik al
doende geleerd dat hierdoor de kwaliteit van mijn tekst toeneemt. Groeien als
schrijfster is blijven creëren vanuit mijn intuïtie, zoals het sneeuwklokje dat
ook doet vanuit haar natuur maar ik geef het proces daarna de tijd en redigeer de
tekst nog vele malen.
Romeo is in slaap gesukkeld. Een
week geleden duurde het bijna de hele ochtend voordat hij moe genoeg was om na het
ontbijt in de bench weer even te gaan en te wachten tot ik gedoucht had.
Vandaag is het ongeveer een half uur. We leren het wel, elkaar de tijd geven om
te groeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten